10 σταθμοί στην πορεία του Θάνου Μικρούτσικου

Από την πρώτη στιγμή φάνηκε πως η τέχνη του Θάνου Μικρούτσικου ήταν διαφορετική. Μέσα δεκαετίας του ’70 και ενώ με τη μεταπολίτευση κυριαρχεί το πολιτικό τραγούδι, τα «Πολιτικά τραγούδια» του Θάνου, ο πρώτος του μεγάλος δίσκος σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ και Βολφ Μπίρμαν, δείχνει έναν καινούργιο δρόμο – που πάει ακόμα πιο πέρα με την «Καντάτα για τη Μακρόνησο». Ακολουθώντας τη συμβουλή του δασκάλου του, του μέγιστου ποιητή Γιάννη Ρίτσου (που υπογράφει και το έργο), ο Θάνος δεν μιμείται – αφομοιώνει βαθιά όλες τις επιδράσεις του και, δημιουργικά, τις ανατρέπει δίνοντας κάτι πραγματικά καινούργιο. Οι νεολαίοι της εποχής, οι ψαγμένοι κυρίως με το ροκ και τη τζαζ, αναγνωρίζουμε τη διαφορετικότητα του Θάνου ως συνθέτη και τον ακολουθούμε στη «Φουέντε Οβεχούνα», στα «Τροπάρια για φονιάδες», στη «Μουσική πράξη στον Μπρεχτ», στα «Τραγούδια της λευτεριάς». Είναι η πρώτη περίοδος της τέχνης του Θάνου Μικρούτσικου που επιβεβαιώνει πως αν η τέχνη δεν είναι μοντέρνα – και ουσιώδης – δεν μπορεί να αποτελεί κίνδυνο για οποιοδήποτε κατεστημένο.

Στο φτερό του καρχαρία..

Το 1979 ο Θάνος Μικρούτσικος, νέος, ταλαντούχος, πολιτικοποιημένος, ανήσυχος και τολμηρός συνθέτης γράφει μια σειρά τραγουδιών πάνω στην συγκλονιστική ποίηση του Νίκου Καββαδία και ανατρέπει όλο το σκηνικό! Σε μια εποχή όπου ο κοινωνικός επικολυρισμός ήταν το mainstream, έχουμε μια τραγουδοποιία surreal και real ταυτόχρονα, που μας ταξιδεύει σε ίση απόσταση από το προσωπικό όνειρο και τον προσωπικό μας εφιάλτη – χωρίς ούτε μια στιγμή να μας αφήνει μετέωρους. Τον αγαπάμε αυτό τον δίσκο (ειδικά εμείς, του «ξένου ρεπερτορίου», οι πιο ροκ και τζαζ). Ο «Σταυρός του Νότου» - σαν ποιότητα ποίησης και μελοποίησης – γίνεται μοντέλο ανάπτυξης για τον Θάνο Μικρούτσικο αλλά και για πολλούς μετέπειτα τραγουδοποιούς. Για εμάς, τα τραγούδια του είναι συνεχώς μέσα μας – ζωντανά και τρέχοντα (πως αλλιώς μπορεί να αποδοθεί το συναίσθημα που δίνει η «Θεσσαλονίκη», η «Γυναίκα», ο «Federico Garcia Lorca», το «Cambay’s Water», η «Πικρία»…).

Με μια πιρόγα...

Το σπουδαίο «Εμπάργκο» με τη συγκλονιστική ποίηση του Άλκη Αλκαίου σφραγίζει τρόπον τινά τα ‘80’s. Υπάρχει μια «αλλαγή» στην κοινωνία (μην το ξεχνάμε!) όμως η τέχνη του Θάνου έχει και διατηρεί τις δικές της ξεχωριστές ποιότητες ακόμα και όταν το «σκηνικό» μοιάζει επίπλαστο. Η τζαζ γίνεται ο δρόμος για το αίσθημα στο «Κακόηθες μελάνωμα» και το «Ερωτικό» με τον Μανώλη Μητσιά γίνεται το all-time classic. Όμως ο Θάνος έχει ένα μεγάλο μέρος του δημιουργικού του νου αφοσιωμένο στη σύγχρονη μουσική. Φτιάχνει την Εταιρία Νέας Μουσικής και εκδίδει έργα που, όλα μαζί, αποτελούν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο που θέλει και μια ξεχωριστή συζήτηση. Φτιάχνει όμως και τραγούδια για τη Χαρούλα Αλεξίου – «Η αγάπη είναι ζάλη» το 1986 και το «Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια» αργότερα, το 1990.

διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.athinorama.gr/music/article/10_stathmoi_stin_poreia_tou_than...