4 Σεπτεμβρίου 1983: "Μαρτύρησε" άνισα ο Αριστείδης Δημητριάδης

Ματωμένο ποδόσφαιρο. Πόσες μάνες έκλαψαν εξαιτίας του; Για ποιόν λόγο; 

Από αλητεία, χουλιγκανισμό, μαμελούκους που δεν κατάλαβαν ποτέ ότι για όλα υπάρχει ιστορία που πρέπει να τη σέβεσαι! Και οτι το ποδόσφαιρο είναι γιορτή, όχι σφαγή. Αλλά...

Κοντά στα παιδιά που έχασαν τα τελευταία χρόνια που ζήσαμε τη ζωή τους, ένα γκρουπ σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, θυμήθηκε μία συγκλονιστική ιστορία θανάτου, κάπου στο μακρινό πια 1983. 

Ο Praktorinos PAOK Retro αναφέρει το εξής και μάλιστα με φωτογραφικά ντοκουμέντα και δημοσιεύματα της εποχής.

Αξίζει, διαβάστε το:

Αιωνία σου η μνήμη, αδελφέ Αριστείδη Δημητριάδη,(με 40+ χρόνια καθυστέρηση...) 4 Σεπτεμβρίου 1983.

Ο νεοφώτιστος Απόλλων Καλαμαριάς υποδέχεται στο γήπεδο Χαριλάου τον Π.Α.Ο.Κ. για το πρωτάθλημα της Α εθνικής κατηγορίας, σε έναν αγώνα στο πρώτο ημίχρονο του οποίου, ο μεγάλος Γιώργος Κούδας, έδωσε πραγματικό ρεσιτάλ.

Ώρες μετά το τέλος του παιχνιδιού, ο 18χρονος ποδηλάτης φίλος του Π.Α.Ο.Κ. Αριστείδης Δημητριάδης δολοφονείται άνανδρα δεχόμενος επίθεση επί της οδού Πλαταιών με Μαρασλή, επειδή είχε το "θράσος" να χαμογελάσει ακούγοντας διερχόμενος με το ποδήλατο του, το αποτέλεσμα του αγώνα Παναθηναϊκού- Άρη.

Ο θάνατος του ήταν μαρτυρικός και επήλθε μετά από 110 ώρες άνισης μάχης, αφού οι δολοφόνοι του τον χτυπούσαν με απίστευτο μένος επευφημούμενοι από ένα πλήθος 30 περίπου ατόμων, σύμφωνα με τα αποκόμματα των εφημερίδων της εποχής αλλά και των μαρτυριών ενώπιον του δικαστηρίου

Κρίμα που τότε οι κροκόδειλοι και τα δάκρυά τους δεν ήταν πρότυπο τρόπου ζωής και κυρίως κρίμα που ο σύλλογος που επέλεξε η καρδιά σου να αγαπάς, ο Π.Α.Ο.Κ. δε θέλησε να εκμεταλλευτεί το γεγονός ταυτίζοντας τους δολοφόνους σου με έναν ολόκληρο λαό.

Έστω και πολύ καθυστερημένα, αιωνία σου η μνήμη αδερφέ...