50 χρόνια ΠΑΣΟΚ: Ο φυσικός ήλιος δύει και ανατέλλει. Ο πράσινος;

ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Πιτσιρικάς ακόμη και στον πρώτο χρόνο του Λυκείου. Είχα ήδη δει πολλά έως τότε, αλλά δεν καταλάβαινα πολλά, μέσα από τα χρόνια του ΠΑΣΟΚ. Από το Λύκειο και έπειτα, άρχισα να πιάνω τι γίνεται. Άκουγα τις επικές λεκτικές μάχες του πατέρα με τον παππού μου, έβλεπα τις καφετέριες «χωρισμένες» στα Γιαννιτσά σε «πράσινες» και «μπλε», ζούσα μέσα από τον πολιτικό γραφείο στενού συγγενικού μου προσώπου τη δική του μάχη, αλλά και του κόσμου, για τη «νίκη», μια ακόμη «πύρρειο» νίκη.

Άρχισα να διαβάζω εφημερίδες, ιστορίας, πέρα από την ιστορία του σχολείου. Έτσι έμαθα κι άλλα πράγματα, περαιτέρω, όπως η πολιτική ιστορία. Τι γοητεία. Σαν να έβλεπες ταινία συνωμοσίας ένα πράγμα, με συνεχείς ανατροπές. Και φυσικά, αισθανόμενος και την ιδιοσυγκρασία του κόσμου, κατάφερνα και «έκοβα» από φάτσα, ντύσιμο και άλλες λεπτομέρειες, ποιος είναι «δεξιός» και ποιος «ΠΑΣΟΚ». Δεν υπήρχε δεξιά-αριστερά. Ούτε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Υπήρχε «δεξιά-ΠΑΣΟΚ».

Αυτά ήταν η βάση. Με έναν παρονομαστή. Τον Ανδρέα Παπανδρέου. Η πολιτική που άσκησε, με τον «λαϊκισμό» σημαία (ποιος είπε ότι ο όρος είναι «κακός» και «βάρβαρος» αλήθεια;), με μεγάλες αλλαγές σε όλα όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα έως το 1974. Άλλαξε το ρου της κοινωνίας, κάποια πράγματα πήγαν μπροστά, άλλα πάλι έμειναν «παγωμένα», άλλα δυστυχώς έγιναν… «παγιωμένα». Κακές συνήθειες.

Άλλαξαν τα πράγματα και άλλαξε ο «αέρας». Ο Ανδρέας έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο, ήρθε ο Κώστας Σημίτης με τον «εκσυγχρονισμό», άλλαξε και το ΠΑΣΟΚ. Όχι από μόνο του. Το άλλαξαν. Άλλες και οι συνθήκες της ζωής, που άλλαζαν κι αυτές όμως, δεν είμαστε μόνοι μας στον πλανήτη.

Αυτήν την περίοδο τη σιχάθηκα, εξαιτίας του Χρηματιστηρίου. Δεν έβλεπα «ΠΑΣΟΚ», αριθμούς έβλεπα, και πολύ πονηρούς αριθμούς. Ταχυδακτυλουργικά. Αποδείχτηκε μετέπειτα, με την είσοδο στο ευρώ...Anyway. Πάμε παρακάτω. 

Και μετά ο Γιώργος Παπανδρέου, που αδίκως, δικαίως, στο ΠΑΣΟΚ δεν ξέρω αν έχουν κάνει πραγματικά «φόκους» στο τι συνέβη τελικά, συνδέθηκε με τη Μνημονιακή εποχή στην Ελλάδα. Οι όποιες, πολλές, μεταρρυθμίσεις πέρασε ο ΓΑΠ, πήγαν «αδιάβαστες». Σαν τη συμπεριφορά της αγελάδας ένα πράγμα.

Ήρθε ο Βενιζέλος, συγκυβέρνησε με τον Σαμαρά, άγρια κατάσταση στην Ελλάδα με την απόλυτη εφαρμογή των Μνημονιακών «κανόνων». Δεν τους λέω «νόμους», ντρέπομαι, γιατί εγώ πιστεύω στο (ξεχειλωμένο, κατακρεουργημένο πια) Σύνταγμα της χώρας.

Ακολούθησε η Φώφη Γεννηματά, βαρύ όνομα σε ένα από τα κορυφαία «κάδρα» του Κινήματος, λόγω του αείμνηστου πατέρα της, που συνέδεσε το όνομα του με τη δημιουργία του Εθνικού Συστήματος Υγείας.

Βλέπετε, έως το σημείο αυτό δεν κάνω αναφορά στους αριθμούς των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ, που στη μετά Ανδρέα και ολίγη από Σημίτη εποχή, έκανε «βαρομετρικά» χαμηλά στα νούμερα. Κάθε εκλογική αναμέτρηση κι ένα κλάμα, με τη συνοδεία ενός «κάρου» δικαιολογιών.

Από τη μία ναι, «τιμωρήθηκε» το ΠΑΣΟΚ για τις μετέπειτα επιλογές του, την ταυτότητα που άφησε σε μια γωνιά του δρόμου, σαν το αυτοκίνητο που ξέχασες που το πάρκαρες. Αυτό «τιμωρήθηκε», άλλοι όχι. Το λες και άδικο, αλλά είπαμε. Η ζωή αλλάζει, αλλάζει και η σκέψη του κόσμου, συγκρούονται νοοτροπίες με αποτελέσματα άγνωστα. Ή ίσως και πολύ γνωστά, αυτονόητα.

Και φτάνουμε στο σήμερα, με τον Ανδρέα σε όλο το προηγούμενο φάσμα να μην λησμονείται ποτέ. Φυσικά ούτε στα χρόνια του Ν. Ανδρουλάκη δεν ξεχάστηκε, ίσως να μνημονεύτηκε περισσότερο, γιατί ο κόσμος (του) Κινήματος, ακόμη ψάχνει ίχνη της «παλιάς ταυτότητας».

Κι όταν λέμε «παλιά ταυτότητα», πάλι στα σηκωμένα χέρια σε προεκλογική ομιλία του Ανδρέα θα πάει το μυαλό σου.

Δεν θα μπορούσα να μην υπογραμμίσω τις εσωκομματικές εκλογές, που σε λίγο διάστημα, μόλις τον προσεχή Οκτώβρη, θα σημειολογήσουν τη συνέχεια ενός Κινήματος (ακόμη κι αν ως «αστικό» κόμμα καταγράφεται, αλλά να ένα σημείο της «παλιάς ταυτότητας», πλην και πάλι όμως «Ανδρεϊκό»), που δεν «μάσησε», που περίμενε στη γωνία, που έκανε είτε έτσι, είτε αλλιώς, κάποια αισθητή παρουσία.

Πέτυχε; Όχι. Αλλιώς θα ήταν νωρίτερα διψήφιο και νωρίτερα αξιωματική αντιπολίτευσης (δεν συζητάμε για…πρωτάθλημα, δυνάμεις δεν υπήρχαν). Πέτυχε; Ναι. Γιατί ακόμη κι αν φυλλορρόησε εκ δεξιών και εκ πιο αριστερών, με στελέχη του να αλλάζουν κομματικούς τόπους σε μορφή «μαζικής μετανάστευσης», άντεξε! Δεν ξέρω αν άλλος πολιτικός χώρος θα άντεχε σε τέτοιο βαθμό.

Να, δείτε τώρα τι γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Και με μία μόλις τετραετία εξουσίας στο δικό του «βιογραφικό». Και βλέπω αυτό να συμβαίνει και αλλού σε κάποιο χρονικό, δεν ξέρω πόσο, διάστημα. Εκεί που πλέον η «κώφωση» και η «τυφλότητα» λόγω μη ύπαρξης αντιπάλου, έχει δημιουργήσει πλέον αντιλαϊκές πολιτικές. Για την κυβέρνηση μιλώ, που δεν έχει αντίπαλο κι αυτό αποδεικνύεται όχι υγιές για τον τόπο.

Στο χέρι των ανθρώπων του Κινήματος είναι αν, εκμεταλλευόμενοι (και κυρίως ο επόμενος/η Πρόεδρος) και τις συγκυρίες, θα μπορέσει να πείσει και πάλι τον κόσμο. Αν θα φέρει η εσωκομματική κάλπη ένα «άλλο αύριο». Θεωρώ ότι είναι δύσκολο, συνάμα όμως στην πολιτική (όπως στο ποδόσφαιρο) τα πάντα μπορεί να συμβούν.

Οι υποψήφιοι το ξέρουν. Η «βάση» αναμένει. Στο χέρι τους είναι αν μετά την κάλπη καταφέρουν να βρουν τον «αστρικό» τρόπο να κρατήσουν τον «ήλιο» φωτεινό. Αυτοί τον ξεπρόβαλλαν άλλωστε και πάλι.

Αυτόν, που ο Ανδρέας κρατούσε ψηλά και δεν πρόκειται ποτέ να τον άφηνε να «δύσει»…