Γιαννιτσά: Η λουκανικάρα που έσπαγε...ταμεία!

Μια φορά κι έναν καιρό, στη γνωστή παλιά, δοξασμένη και...εξωτική νύχτα των Γιαννιτσών, έχουμε γράψει πολλές φορές οτι υπήρχαν μαγαζιά, που άφησαν εποχή στις μνήμες όλων, για τη μοναδικότητα τους. 

Περνώντας από το στενό της "αμαρτίας", επί της Αγαθοβούλου, υπήρχε ένα καταπληκτικό κατάστημα με το μοναδικό του λουκάνικο. Ή το έτρωγες με ότι έβαζε ο σεφ, είτε έβαζες οτι ήθελες εσύ μέσα. 

Το κλασσικό ήταν όμως το ψωμάκι λουκάνικο (δεν είχε πίτα, αν δεν με απατά η μνήμη μου), με μουστάρδα, κέτσαπ (ενδεχομένως μαγιονέζα για όσους την είχαν προτίμηση), ντομάτα, πατάτες. Και πρόσθετες κάποια σαλάτα (τυροκαφτερή, ρώσικη, τζατζίκι, κηπουρού κ.α.) για να αποθεωθεί εις...τα ουράνια του ουρανίσκου της γεύσης. 

Με την ποιότητα του υλικού του, ο αγαπητός σε όλους μας Τάκος, ήταν αυτός που είτε κατέληγες, αλλά είτε "σκότωνες" την ενδιάμεση πείνα που σ' έπιανε από την, γενναία τότε, κατανάλωση αλκοόλ. 

Πρόσφατα πετύχαμε το για πάρα πολλά χρόνια κλειστό μαγαζί, με ανοιχτές πόρτες, λόγω μίας καθαριότητας που έγινε τύποις στα σημεία που έπρεπε για να κρατιέται ο χώρος κάπως..."υγιής"! Κατευθείαν οι "πύλες" του "ψιθύρισαν" στο αυτί μου την ιστορία που άφησε ένα μοναδικό, καταπληκτικό λουκάνικο, με τον Τάκο να είναι εκεί, όλη σχεδόν τη νύχτα, για να "μασαζάρει" το κεφάλι που διάβαζε μόνο οτι του έγραφε το αλκοόλ. Και το καντράν του στομαχιού όχι μόνο ηρεμούσε, αλλά γινόταν αυτόματα καλύτερα! 

Στον τότε ιδιοκτήτη της επιχείρησης έχω πει τη σπαρταριστή ιστορία, μιας και τον επικαλέστηκα στον στρατό. Όταν για πρώτη φορά μου είπε αξιωματικός οτι "θα με βγάλει στον τάκο", του είπα οτι θα μου κάνει χάρη, γιατί θα φάω το καλύτερο λουκάκινο. "Μήπως θα θέλουν όλοι να βγαίνουν τάκο κ. λοχαγέ" του είπα και με κοιτούσε με απορία, σαν να έβλεπε απέναντι του κάποιον που ή ήταν τελείως ανόητος και έπαιζε με...την τύχη του, ή οτι κάτι εννοούσε αλλά ο ίδιος δεν το καταλάβαινε. Στη μπούκα πάντως με είχε βάλει! Όταν άκουσε την ιστορία ο Τάκος έβαλε τα γέλια φυσικά, λέγοντας "ε, είσαι απίστευτος, είναι δυνατόν;". Κι όμως ήταν.

Δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ αυτό το σημείο. Όπως πολλά πολλά άλλα από τη νύχτα των προηγούμενων δεκαετιών, όπως αυτή των '90ς και του 2000...