Γουμεννίσης Δημήτριος: Από το Πολύκαστρο στην Αξιούπολη: διαμονητήρια του Θεού στην ενιστορία μας

« ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΕΣ ευμέτρητες δεκαετίες η ελληνική ραδιοφωνία ξεκινούσε το πρωινό της

πρόγραμμα, αμέσως μετά την εισαγωγική ταυτοποίηση, με μια προσευχητική επίκληση:

―Ελληνική ραδιοφωνία. Πρώτο πρόγραμμα. ―Βασιλεύ ουράνιε…

» Εκείνη η ραδιοφωνική εκφώνηση είχε εκφραστικά έντονο και εγκαρδιωτικά ευμετάδοτο το

προσευχητικό ήθος. Δεν ήταν μια “άψυχη” τυπικότητα, μια εκφωνητική ηθοποιία. Την ίδια στιγμή,

μπορούσε ο κάθε ακροατής (και μόνο με το άκουσμα της ραδιοφωνικής εκφώνησης) να συνεύχεται

προσευχητικά!…

» Ο νεοέλληνας εκείνης της εποχής από μικρό παιδί κατά κανόνα εθιζόταν να συνεύχεται στο σχολείο

και στο σπίτι, ένιωθε μιάν άμεση οικειότητα με το λατρευτικό ύφος της εκκλησίας, τα ακούσματά του (τα

βιώματά του) ήταν ζυμωμένα με την πρακτική και την διάθεση της προσευχής.

» Δεν ισχυρίζομαι ότι εκείνα τα χρόνια ήταν τα τελειότερα, χωρίς άλλα προβλήματα και άλλες ανάγκες.

Σήμερα, στην εποχή της 4ης τεχνολογικής επανάστασης, έχουμε πολλαπλάσιες τεχνικές τελειότητες,

αλλά και πολλαπλάσια προβλήματα στην επικοινωνία και στην διανθρώπινη αρτίωση. Πάντως, ο τρόπος

του ραδιοφωνικού εκφωνητή ήταν ο βιωμένος τρόπος της κοινής προσευχής.

» Εκείνα τα χρόνια πέρασαν, τα αφήσαμε και μας άφησαν. Πολλαπλασιάστηκαν οι άχαρες ραδιοφωνικές

εκδοχές, οι ακραίες κοινωνιστικές ελευθεριότητες, μια ραγδαία αμετάστρεπτη μόδα “εκσυγχρονισμού”

με ο,τιδήποτε ξενοποιητικό, ακόμη και προς την ελαχιστότερη “κοινότυπη” εκκλησιαστική παράδοση και

την ελληνικότητα.

» Περάσαμε σε ένα μετανεωτερικό ύφος πολιτισμού που δεν αποκαρδιώνει τις καρδιές, “μαζοποιεί” τις

συνειδήσεις, ομογενοποιεί ευτελισμένα τα ήθη, επιβάλλει ανελεύθερους προοδευτισμούς, αρνείται να

σεβαστεί την πανανθρώπινη ομορφιά, το ίδιο το “είναι” και “συνείναι” της θεοκτισίας μας.

» Σήμερα, οι προσευχές και οι εικόνες μας (όπως και η ανάρτηση της σημαίας, της πολιτισμικής μας

σημασίας και συνεισφοράς) ευτελίζονται σε πινακοθήκες καταφρόνησης, αγνοούνται από τον άψυχο

συγχρονιστικό και σωφρονιστικό φορμαλισμό, καταφρονούνται συστηματικά από νεοιδεολογικά και

νεοσυστημικά ινδάλματα παθολογίας. Με τόσο οικτρά αποτελέσματα ψευτίσματος της ανθρωπινής

αυτοσυνειδησίας και συμπεριφοράς σε παιδιά, νέους, συζύγους, κοινωνικά στελέχη.

» Το “Βασιλεύ ουράνιε…” το αγνοεί η πλειοψηφία των νεότερων συνελλήνων. Η κοινωνική

συνεπιβίωση αγνοεί την προσευχητική αναφορά στον Θεό των Πατέρων και πατέρων μας…».

***

ΜΕ ΑΥΤΕΣ τις ξέθωρες μνήμες των παλαιοτέρων, απλές αφορμές, μα τόσο δυνατές, ξεκίνησα την

εορταστική μου διδαχή το εσπέρας της Πεντηκοστής στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος. Όχι

για να αποκαρδιώσω, αλλά για να αφυπνίσω το ήθος εγκαρδιωμένης προσευχητικής ευαισθησίας και το

ύφος συλλογικής και ατομικής αίσθησης εκείνων των χρόνων. Διότι αυτό που επιπολάζει σαν όψη

αθείζοντος πρακτικού πολιτισμού σήμερα, με τα τόσα παθολογικά και παθιασμένα ριζώματα, κατατρώγει

την ζωτικότητα της κοινωνίας, που διαμαρτύρεται με κραυγές απελπισίας, με απεγνωσμένες

διαμαρτυρίες ακροτήτων και βίας.

Όμως δεν μπορεί να καταργήσει από τις καρδιές την εσώψυχη χρεία του Θεού, την εικονιστική μας

κτιστότητα. Κάτω από τις επισωρεύσεις του αθείζοντος πρακτικού πολιτισμού μας, ο άνθρωπος της

σήμερον αναζητεί “τα διαμονητήρια του Θεού στην ενιστορία του”. Χρέος μας να πείσουμε την

συνειδητότητά μας ότι ο Θεός δεν μας απέλιπε ποτέ, ενυπάρχουμε χάρη στην δική Του ουσιοποιό και

σοφοποιό χαριτοδοσία. «…Ζητείν τον Κύριον, ει άρα γε ψηλαφήσειαν αυτόν και εύροιεν, και γε ου

μακράν από ενός εκάστου ημών υπάρχοντα· εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν… » (Πρ. 17:27-

28). Τα έλεγα και ήταν σαν τα άκουγα από όλους τους περιεστώτες και μετέχοντες, προχθές στο

Πολύκαστρο.

Συμμετείχε το κληρικολαικό μας πλήρωμα αντιπροσωπευτικά από όλη την Μητρόπολη, οι περισσότεροι

κληρικοί μας, οι επικεφαλής των Αρχών της πόλεως και του νομού, η συνήθης εικόνα των ωριμοτέρων

και γηραιοτέρων, αλλά και νέων και προπαντός πολλών παιδιών μαζί με τους γονείς τους.

Βεβαίως, για να είμαστε ειλικρινείς, κάθε χρόνο αυτή η εορτή στην έδρα του Δήμου Παιονίας συνδυάζει

(όπως συμβαίνει σε όλους τους αντίστοιχους εορτασμούς ανά την Ελλάδα) το εκκλησιαστικό πανηγύρι

με το κοσμικό πανηγύρι, με όσες ωσμώσεις εκατέρωθεν αυτό επάγεται.

Γι᾽ αυτό και η διδαχή μας καταπιάστηκε με επισημάνσεις προσλήψιμες από τον κόσμο μας. Έναν κόσμο

που πασχίζει να χαρεί την βιοτική του επάρκεια, αναπληρώνοντας τα ελλείμματα βιωμάτων ενθέου ζωής,

μόνο με “παραπομπές” σε σύγχρονους εντυπωσιακούς Αγίους, σε εκπληκτικά θαύματα, σε

προσευχητικές εκκλήσεις υγιέστερης επιβίωσης και υπέρβασης των αδιεξόδων.

Πάντοτε, η “θεατή αγιότητα” ως παράδειγμα, ως ανάγκη, ως ζητούμενο πιστευματικής ποιότητος, και εξ

αντιθέτου η ορατή απουσία της ήταν μια κρίσιμη διελκυνστίδα μεταξύ πίστης και απιστίας των πολλών.

Εξαρχής η πρώτη-πρώτη εκκλησιαστική άνοιξη (βλ. επιστολές Αποστόλων και Πράξεις) προχώρησε με

ανάλογες πιστοποιήσεις.

Τότε, βέβαια, ήταν εναργέστερη η δράση του Αγίου Πνεύματος διά μέσου των Αποστόλων. Τότε ακόμη

ο Χριστός φανερωνόταν στον ζηλωτή Σαούλ για να τον μεταστρέψει σε απόστολο των εθνών Παύλο.

Σιγά-σιγά, όμως, η διαχρονική συμμετοχικότητα σε υποπτώσεις φθοράς εκδολίευε επίμονα πρώτα την

επιφάνεια και έπειτα βάθος της συλλογικής πιστότητας.

Ακόμη και οι θεσμικοί διακονητές της εκκλησιαστικής παρουσίας και οι άνθρωποι της εκκλησιαστικής

συμμελίας (δηλαδή οι εκ των έσω) φθάσαμε να επαυξάνουμε την πιο μαρτυρική δοκιμασία της

εκκλησιαστικής μαρτυρίας: την δική μας ελλειμματικότητα απέναντι στην αδιαλείπτως διά του

Πνεύματος προσφερόμενη ζωοποιό εν Χριστώ αγάπη του Πατρός· στην (ούτως ή άλλως) πάντοτε ενεργό

παρουσία του Αγίου Πνεύματος, ελαχιστοποιώντας τις δεκτικότητές μας.

***

ΠΑΝΩ Σ᾽ ΑΥΤΗΝ την προοπτική την εξομολογητική θέλησα να “συνομιλήσω” αφ᾽ εσπέρας και το

πρωί με τις συνειδήσεις τόσων ανθρώπων που κατέκλυσαν τον Ναό της Αγίας Τριάδος, για τον

Εσπερινό, συμμετείχαν στη λιτανεία της παραδοσιακής (Σιναπλιώτικης) εικόνος της Αγίας Τριάδος ανά

την κεντρική οδό του Πολυκάστρου και, την επόμενη ημέρα, συμμετείχαν στην πανηγυρική Λειτουργική

σύναξη.

Έψαλαν πανηγυρικά οι δύο Πυργετινοί αυτάδελφοι Χριστόφορος και Ιωάννης, γιοί του φιλτάτου μας

υπέργηρου παπα-Αθανασίου, για χρόνια εφημερεύσαντος στον Τύρναβο. Τους γνωρίσαμε μικρά παιδιά,

όταν κι εμείς προϋπηρετούσαμε ως ιεροκήρυκας στην Λάρισα (1978-1984).

Στον Εσπερινό και την λιτανεία συμμετείχαν ο Αντιπρόεδρος της Βουλής Γεώργιος Γεωργαντάς, ο

Δήμαρχος Παιονίας Κωνσταντίνος Σιωνίδης, ο Βουλευτής Κιλκίς Στέφανος Παραστατίδης, ο

Αντιπεριφερειάρχης ΠΕ Κιλκίς Ανδρέας Βεργίδης, ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Ιωάννης

Παντικίδης, όλοι οι Αντιδήμαρχοι του Δήμου Παιονίας Αθανάσιος Τζούρτζος, Ιωάννης Αδαμόπουλος,

Στυλιανός Γκαιτατζής, Ιωάννης Συμεωνίδης, Γεώργιος Δουλγερίδης, Γεώργιος Γεωργίτσαρος, Κύρος

Καλαβάζης, Λάζαρος Ευθυμιάδης, Ιωάννης Τόδας, ο Γεν. Γραμματέας του Δήμου Ιωάννης Ντότος, άλλα

Δημοτικά στελέχη, ο Διοικητής της 33ης Μ/Κ Ταξιαρχίας Μενέλαος Νικολαίδης, ο Αστυνομικός

Διευθυντής Κιλκίς Δημήτριος Ντέντας, ο Διοικητής ΠΥ Κιλκίς Πύραρχος Χρήστος Γκαντίδης, οι

επικεφαλής τοπικών Πολιτιστικών Συλλόγων. Στην λιτανεία της ιερής εικόνος της Αγίας Τριάδος

παιάνιζε η Φιλαρμονική του Δήμου, ενώ τιμές απέδιδε άγημα στρατού.

Στο ευρύχωρο προαύλιο του Ναού, με την φιλότιμη διακονία πολλών ενοριτισσών, διανεμήθηκαν

κεράσματα και αναψυκτικά σε όλους τους συνεορταστές. Το προσκύνημα της λιτανευθείσης ιερής

εικόνος κράτησε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες (2,30 π.μ.) και όλη την ημέρα μετά την θεία Λειτουργία.

Πρόκειται για αντίγραφο της εικόνος της Αγίας Τριάδος από το ομώνυμο μοναστήρι στο Σιναπλί.

***

ΠΡΙΝ ΑΚΟΜΗ αποδοθεί η δική μας διαμετεχόμενη Πεντηκοστή, ο Χριστός μας και η Παναγία μας

φιλανθρωπευόμενοι μας χάρισαν άλλη μια ευκαιρία πανηγυρικής συμμετοχής και εόρτιας

εκκλησιοποίησης. Το πανηγύρι της Αξιουπόλεως, την σύναξη “του Αρχαγγέλου Γαβριήλ εν τω αδειν”,

τον εορτασμό του “Άξιόν Εστιν”.

Με μιάν ευκαιρία προσκυνήματος ενός ιερού σεβάσματος, ένα εορταστικό έθος που και παλαιότερα

ίσχυε, αλλά στα χρόνια μας γίνεται παντού “θεσμός”. Από αιώνων ανά την Ορθοδοξία μεταφέρονταν

ιερές εικόνες και άγια λείψανα και ιερά κειμήλια σε κομβικές ή και περιφερειακές εορτές. Σήμερα αυτό

παγιώνεται ως οργανωτική μέριμνα σε πολλές Μητροπόλεις και ενορίες με λαική σιωπηρή απαίτηση,

ωσάν “ΚΑΡΠΑ” εγκαρδίωσης της λαικής ευλάβειας και τόνωσης του χαλαρωμένου λατρευτικού ήθους.

Ο κόσμος μας αποζητεί συνεχώς ένα αντικίνητρο απέναντι στην αμνημοσύνη του για τον Θεό και την

ισοπεδωτική καθημερινή κοσμικοποίησή του. Απέναντι στο τρικέφαλο θηρίο “άγνοια-λήθη-αμαρτία”, ο

κόσμος μας χρειάζεται αφυπνίσεις έμπνευσης, για να ξαναβρεί την καινοποιό αναζήτηση και βίωση της

δαψιλευόμενης αλήκτου θείας αγαπήσεώς του. Η προαιώνια βουλή του Θεού για την θεοκτισία μας και

την χριστοσωτηρία μας είναι η άληκτη και απροσμέτρητη φανέρωση της αγάπης Του για μας. Και το

έχουμε όλοι μας καθημερινή ανάγκη να το θυμόμαστε, να βιώνουμε τον βίο μας με μιάν βαθειά

θεοδοξαστική αίσθηση. Σ᾽ αυτό μας καθοδηγεί το θεολατρευτικό ήθος της Εκκλησίας, οι ιερουργίες και

οι εορτές, οι συμμετοχές μας σε κοινούς εορτασμούς.

***

ΕΦΕΤΟΣ ο Σεβ. Μητροπολίτης Δράμας κ. Δωρόθεος μας εκόμισε τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό με

Τίμιο Ξύλο στην Αξιούπολη της ευλογημένης και καρποφόρου πρώτης του ιερατικής διακονίας. Τον

αναμέναμε στην πλατεία Δημαρχείου μαζί με τους συμποιμένες μας Ιερείς, τους ενορίτες, τους άρχοντες

του λαού. Έγινε η υποδοχή και συλλιτανεύθηκαν η ιερή εικόνα της Παναγίας-Άξιόν Εστιν και η φορητή

θήκη του Τιμίου Σταυρού μέχρι τον περικαλλέστατο πολυεπίπεδο Ιερό Ναό, κόσμημα της κωμοπόλεως

και της επαρχίας μας.

Παρόντες και συμμέτοχοι ο Δήμαρχος Παιονίας Κωνσταντίνος Σιωνίδης, ο Αντιπεριφερειάρχης ΠΕ

Κιλκίς Ανδρέας Βεργίδης, ο Πρόεδρος του Δημ. Συμβουλίου Παιονίας Ιωάννης Παντικίδης, ο

Αντιδήμαρχος Δημοτ. Έργων Γεώργιος Γεωργίτσαρος, ο Αντιδήμαρχος Πολιτιστικών και Αξιούπολης

Κύρος Καλαβάζης, η Πρόεδρος ΔΚ Αξιούπολης Αναστασία Παπαδοπούλου, ο Διοικητής της 33ης Μ/Κ

Ταξιαρχίας Μενέλαος Νικολαίδης, ο Πύραρχος-Διευθυντής των ΠΥ Κιλκίς Χρήστος Γκαντίδης, ο

Αστυνομικός Υποδιευθυντής Κιλκίς Βάιος Μπιζιώτης, ο Δκτής ΑΤ κ. Ιωάννης Στέρτζος.

Η Φιλαρμονική του Δήμου Παιονίας απέδωσε τιμές και παιάνιζε σε όλη την λιτανεία μέχρι του Ναού,

ενώ περιστοίχιζαν ένστολα τμήματα του Πολιτιστικού Συλλόγου Ποντίων Αξιουπόλεως.

Στον Εσπερινό έψαλε πολυμελής χορός ιεροψαλτών υπό την διεύθυνση πρωτοψάλτη της Ι.

Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλως, με συμψάλλοντα παιδιά δύο ιερατικών οικογενειών, τα

οποία και εκφώνησαν το Τρισάγιο. Εξαιρετικά συνεγερτική η παρουσία του μικρού Ιωάννου, μαθητή Α΄

δημοτικού, υστερότοκου υιού του πρωτοδιακόνου μας π. Μιχαήλ, που συνέψαλλε με όλη του την

χαρακτηριστική δυνατή και μελωδική παιδική φωνή το “Φως ιλαρόν”, το προκείμενο του Εσπερινού και

τα Απολυτίκια.

Προς το τέλος του Εσπερινού, ο χοροστατών Μητροπολίτης Δράμας κ. Δωρόθεος ευλόγησε την

αρτοκλασία και τα κόλλυβα και τέλεσε την χειροθεσία σε αναγνώστες (και ιεροψάλτες) δύο εξαίρετων

έγγαμων στελεχών της ενοριακής ζωής, του Φωτίου και του Χαράλαμπου, που τους εγνώριζε παιδιόθεν,

όταν είχε πρωτοαναλάβει την ενοριακή διακονία της Αξιουπόλεως.

***

ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ της κυριώνυμης ημέρας, προσφωνώντας ευχαρίστησα τον Σεβ. Δράμας

για τον φιλοπάτορα και φιλάδελφο κόπο του. Ανέφερα έπειτα δύο περιστατικά της θαυμαστής Μητρικής

προστασίας και πρόνοιας της Παναγίας μας. Τον πρώτο καιρό της ελεύσεώς μου σ᾽ αυτήν την επαρχία

ένας απλός, πιστός και ταπεινός άνθρωπος της εκκλησιαστικής διακονίας, επιζών μέχρι σήμερα, μου

ανέφερε πως η Παναγία μας θα με αξίωνε να της κτίσω ναό στην Αξιούπολη, το “Άξιόν Εστιν”.

Για μένα αυτό αποτελούσε ευλογία και τιμή και χαρά μεγάλη. Διότι θα απέδιδα στην κοινή λατρεία του

Θεού και στην ανύμνηση της Θεοτόκου ένα ιερώτατο χώρο σπάνιας φερωνυμίας.

Και θα τιμούσα με ολοτελή ευλάβεια την πολλήν και χαριτόδωρη παραμυθία Της, που με ερρύσατο από

στομάτων λεόντων στην Αθήνα, όταν σε μια κρίσιμη ώρα για την Εκκλησία μας οργάνωσα την έλευση

της ιερής Θεομητορικής εικόνος του Άξιόν-Εστιν από το Πρωτάτο του Αγίου Όρους. Αμετανόητοι

υβριστές και βασανιζόμενοι εκπλήρωσαν κακήν κακώς το χρέος του βίου, μετά από χρόνια. Κι ας με

εκπλιπαρούσαν να τους συγχωρήσω, όπως και το έπραξα. Όμως, τότε ακόμη που, αντί της πνευματικής

ωφελείας του λαού, επέτρεψε ο Κύριος να γνωρίσω την μανία του ανθρωποκτόνου, η Παναγία δεν με

εγκατέλειψε. Για κάποιο διάστημα ολόγυρα απλωνόταν κατά διαστήματα μια οσμή γιασεμιού, αισθητή

και στον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, που διερωτάτω για την προέλευσή της, στον οδηγό της

Αρχιεπισκοπής, που με μετέφερε καθημερινά, στην συνοδεία μου, η οποία από μακριά την αισθανόταν

και με ανέμεναν στην Ιερά Μονή Πετράκη που ηγουμένευα, και σε άλλους ανθρώπους.

Μνημονεύοντας εξομολογητικά αυτά τα δύο θαυμάσια της Θεομητορικής προστασίας, παρότρυνα τους

πάντες να ανάγονται συνεχώς στην Μητρική παρρησία της Θεοτόκου και να αποζητούν με την βαθειά

καρδιά να γίνονται ευάρεστοι στον Θεό, ευγνώμονες στις πολλές Της πρεσβείες.

Ακολούθως μίλησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δράμας κ. Δωρόθεος, εκφράζοντας την χαρά του

για την άμεση λειτουργική κοινωνία με την Ενορία από όπου ξεκίνησε την ιερατική του διακονία.

***

Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ Δράμας κ. Δωρόθεος εξέφρασε την συγκίνηση της συμμετοχής του σ᾽ αυτόν τον

τόπο όπου ξεκίνησε την ιερατική του διακονία, την Αξιούπολη και όλες τις Ενορίες της Μητροπόλεως

από όπου διερχόταν διακονώντας. Τόνισε ότι ο αγιασμός των ιερών εικόνων και η διατηρούμενη χάρη

στο Τίμιο Ξύλο και όλα όσα τελούνται στην Εκκλησία είναι χάρη Θεού που παρέχεται εν μυστηρίω και

διά των ιερών μυστηρίων, για τον αγιασμό και την σωτηρία μας. Μιλούμε για μυστήριο, με την

εκκλησιαστική σημασία του δανεισμένου όρου, διότι η μεν θεία Χάρη μετέχεται, η ευλογία βιώνεται, η

δωρεά γίνεται αισθητή ανάλογα με την καθαρότητα της ψυχής των μετεχόντων, αλλά παραμένει δωρεά

γνωστή πλήρως μόνον στον Θεό. Ο Θεός αποκαλύπτεται, μετέχεται, μεταδίδεται, αλλά παραμένει

απερινόητος και ακατάληπτος.

Στην Εκκλησία όλα είναι μυστήρια, η θεία Λειτουργία της μεταβολής και μεταλήψεως του Σώματος και

του Αίματος του Χριστού. Το Βάπτισμα, ο Γάμος κ.τ.α. Ζώντας αυτήν την αποκαλυπτική αίσθηση ο

χαρισματούχος άγιος Γεώργιος Καρσλίδης μετά τον Γάμο ενός νεαρού ζευγαριού, ενός 19χρονου

παλικαριού και μιάς 18χρονης κοπέλας, μετά τον Γάμο χόρεψε και ο ίδιος, μολονότι ήταν πάρα πολύ

αυστηρός στην ζωή και στην ποιμαντική του. Κι όταν κάποιοι σκανδαλίστηκαν, τους εξήγησε ότι δεν

μπορούσε να μην χαρεί, όταν εκατοντάδες Άγιοι παραβρέθηκαν στον Γάμο· και μάλιστα πάνω από τα

στέφανα πετούσε ως περιστέρι το Άγιο Πνεύμα!

Το Άγιο Πνεύμα όλον συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας και διακρατεί τα σύμπαντα. Κάποιοι

ρωτούσαν τον άγιο Πορφύριο αν οι αστροφυσικές ανακαλύψεις για τα πέρατα του σύμπαντος, για την

τρύπα του όζοντος κ.α. έχονται αληθείας. Και ο ίδιος τους αποκρίθηκε ότι πραγματικά έτσι συμβαίνει και

το εγνώριζε, διότι με την χάρη του Αγίου Πνεύματος περιπόλησε μέχρι τα άκρα του σύμπαντος. Σε άλλη

πάλι περίσταση, όταν σε προσεληνωμένο διαστημόπλοιο των ΗΠΑ παρατηρήθηκε βλάβη και κινδύνευε

το πλήρωμα, οι δε ΗΠΑ κάλεσαν επειγόντως ειδικούς επιστήμονες από παντού σε σύσκεψη, ένας

Έλληνας ειδικός επιστήμων επισκέφθηκε τον άγιο Πορφύριο και τον παρακάλεσε να τον καθοδηγήσει. Ο

δε Άγιος εν Πνεύματι Αγίω του εξήγησε το προβλημα και την λύση επακριβώς και υπέδειξε στον

επιστήμονα να εκφέρει τελευταίος από όλους την γνωμάτευσή του, βάσει της οποίας λύθηκε αμέσως το

κρίσιμο πρόβλημα στο διαστημόπλοιο, τέθηκε σε λειτουργικότητα και γλίτωσαν οι αστροναύτες, με

συνεπακόλουθη την επιβράβευση του Έλληνα επιστήμονα.

Με τα παραδείγματα αυτά ―τόνισε ο ομιλητής Συνιεράρχης― καταλαβαίνουμε ενδεικτικά πόσο άμεσα

μας ζωοποιεί και μας συντηρεί και προνοεί υπέρ ημών ο Θεός, με την χάρη του Αγίου Πνεύματος που

χάρη στην ενανθρώπηση του Κυρίου επιφοίτησε και ενεργεί στην Εκκλησία.

Και κατέληξε με ένα τρίτο παράδειγμα, ως κάλεσμα μετανοίας. Ο άγιος Λουκάς ο ομολογητής, ο

Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας και καθηγητής ιατρός, σε μια από τις πολλές κρίσιμες μαρτυρικές του

δοκιμασίες, υπέκυψε σε έναν κρυφό πειρασμό απαρνήσεως της κλήσεώς του, σε έναν πειρασμό κοσμικής

υποτροπής. Αναρωτήθηκε μήπως δεν έπρεπε να γίνει κληρικός, αλλά να αφοσιωθεί αποκλειστικά στην

επιστημονική του δράση. Αυτό ασφαλώς δεν θα του στοίχιζε τόσες ανακρίσεις, φυλακίσεις και εξορίες,

αλλά θα του επέτρεπε να ζει με κοσμική άνεση και κοσμική αξιοπρέπεια, εκείνα τα χρόνια των

αθειστικών διωγμών. Ο άγιος Λουκάς λοιπόν αναλογίστηκε και συγκατατέθηκε σ᾽ εκείνον το λογισμό!

Οπότε αμέσως ένιωσε ένα φοβερό αίσθημα, ένιωσε ότι τον εγκατέλειψε η χάρη του Θεού την οποία

ένιωθε συνεχώς στην καρδιά του! Μετάνιωσε πικρά, για να ξαναζήσει την δωρεά του Θεού πάλι. Αυτό το

συμβάν γίνεται σε όλους υπόμνηση και αναλογικό παράδειγμα συναίσθησης της θείας χάρης της

αρχιερωσύνης και της ιερωσύνης, αλλά και της χριστιανικής ιδιότητος, για τον καθένα μας και τον ρόλο

του στην πορεία της Εκκλησίας μέσα στον χρόνο.

***

ΕΧΑΡΗΜΕΝ διπλά ως πνευματικός πατέρας και Συνιεράρχης για την μεταδοτικότητα του κηρύσσοντος,

μέσα από υποδείγματα καίριας κατηχητικής και μυσταγωγικής σημασίας. Η εόρτια λειτουργική σύναξη

συναπετέλεσε για όλους τους μετασχόντες μια ευλογία Θεού μετεχόμενη με το μυστήριο της θείας

μυσταγωγίας, μια ευλογία της Παναγίας μας μετεχόμενη διά της ευλαβούς προσκυνήσεως της

Θεομητορικής εικόνος, μια ευλογία της σωτηρίου θείας Οικονομίας ομολογούμενης και διαμετεχόμενης

διά της προσκυνήσεως του Τιμίου Ξύλου.

†Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημήτριος