Η Μεγάλη Παράκληση της Υπεραγίας Θεοτόκου στην Αγία Μαρίνα Βεροίας.

Την Πέμπτη 4 Αυγούστου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό και στην Παράκληση της Υπεραγίας Θεοτόκου και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό της Αγίας Μαρίνης στο Δημοτικό Διαμέρισμα Αγίας Μαρίνης του Δήμου Βεροίας.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Δέσποινα τοῦ κό­σμου, ἐλπίς καί προ­στα­σία τῶν πιστῶν, μή μοῦ παρίδῃς τήν δέησιν, τό συμφέρον ποίησον».

Μᾶς ἀξίωσε ἡ χάρη τῆς Πα­να­γίας μας νά τῆς ψάλ­λου­με γιά ἀκόμη μία φορά ὕμνους εὐχαρι­στίας καί ἱκεσίας. Μᾶς ἀξίωσε νά ἀτενίσουμε τή γλυκυτάτη καί συμ­παθεστάτη μορφή της καί νά τῆς ἀπευθύ­νου­με τήν κραυγή τῆς δεή­σεώς μας.

Γιατί ποιός ἀπό ἐμᾶς, ὅταν βρεθεῖ ἐνώπιον τῆς ἱε­ρᾶς εἰκόνος της, ὅταν τήν δεῖ ὡς βρεφοκρα­τοῦ­σα στό τέμπλο τῶν ἱερῶν μας ναῶν ἤ ὡς Πλατυτέρα τῶν οὐρα­νῶν στήν κόγχη τοῦ ἱεροῦ Βήματος, ἤ καί ὡς Γερόντισσα, ὅπως εἶναι ἐδῶ στόν ναό σας, δέν αἰ­σθάνεται ὅτι βλέπει ἕνα οἰκεῖο του πρό­σω­πο, δέν αἰσθάνεται ὅτι βλέ­πει τή δική του μητέρα;

Καί ποιός, ἀλήθεια, ὅ­ταν τήν βλέ­πει, δέν θέ­λει νά σπεύσει πρός αὐ­τήν, δέν θέλει νά τῆς μι­­λήσει, δέν θέλει κάτι νά τῆς ἐκμυ­στη­ρευθεῖ, δέν θέλει κάτι νά τῆς ζη­­τήσει; Κα­νείς, γιατί ὅλοι ἔ­χουμε ἀνάγκη νά κα­ταφεύγουμε σέ κάποιον καί νά στη­ρίζουμε σ᾽ αὐ­τόν τίς ἐλπίδες μας.

Ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου στηρίζεται στήν ἐλπίδα. Ἡ ἐλπίδα εἶναι ἡ δύ­ναμή μας γιά νά ἀγωνι­σθοῦ­με στό παρόν, ἀλ­λά καί γιά νά ἀντέξου­με τίς δυ­σκολίες καί τά προ­βλή­μα­τα πού ἀντι­με­­­τω­πί­ζουμε καθημερινά. Ἐάν δέν ἐλ­πί­ζουμε, δέν ἔχουμε λόγο νά προ­σπαθοῦμε, νά κο­­πιάζουμε, νά οἰ­κο­­­δο­μοῦμε τή ζωή μας. Ἡ ἐλπίδα εἶναι τό μέλ­λον μας καί ἡ προο­πτι­κή μας, εἶναι τά σχέδια καί οἱ ἐπι­θυμίες τοῦ κα­θε­νός μας, εἶναι οἱ πό­θοι καί οἱ λαχτάρες μας.

Καί ποιά σχέση ἔχουν ὅλα αὐτά, μέ τήν Παναγία μας, ὥστε νά τήν ὀνομάζει ὁ ἱερός ὑμνογράφος ἐλ­πίδα τοῦ κάθε ἀν­θρώ­που;

Ἡ σχέση τῆς Πανα­γί­ας μας μέ τήν ἐλπίδα εἶ­ναι διπλῆ. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ ἐλπίδα μας, για­τί αὐτή ἔφε­ρε στόν κό­σμο τόν Χριστό, ἡ ἔλευ­ση τοῦ ὁποίου ἔδω­σε προ­ο­πτική καί νόημα στή ζωή τοῦ ἀν­θρώπου.

Γιατί τί ἦ­ταν ὁ ἄνθρω­πος πρίν ἀπό τήν ἔλευ­ση τοῦ Χρι­στοῦ; Δέ­σμιος τῆς ἁ­μαρ­­τίας καί τοῦ θα­νά­του ἦταν. Ἀπομα­κρυ­σμέ­­νος ἀπό τόν Θεό, καί ἡ ζωή του ἦταν σάν αὐ­τή τοῦ Προ­μηθέα δε­σμώ­­τη, πού περιγράφει ἡ ἑλ­ληνική μυθολογία. Ἡ σάρκωση τοῦ Χρι­στοῦ εἶναι αὐτή πού ἔδωσε τήν ἐλπίδα στόν ἄνθρω­πο, γιατί ὁ Χριστός μέ τή σταύ­ρω­ση καί τήν ἀνάστασή του κατέλυσε τόν θάνα­το· ἀποκατέστησε τή σχέ­ση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό· ἔδωσε νόημα καί πε­ριε­χόμενο στή ζωή του· ἔδωσε στόν ἄνθρωπο λό­γους γιά νά ἀγωνίζεται· τοῦ χάρισε τήν αἰ­ώ­νια ζωή καί τήν αἰ­ώ­νια μακα­ριότητα.

Καί ὅλα αὐτά τά ὀφείλουμε καί στήν Παναγία μας, γιατί χάρη καί στή δική της συμμετοχή στό σχέ­διο τοῦ Θεοῦ, μποροῦμε νά ἐλπίζουμε καί νά ἀν­­τλοῦμε δύναμη ἀπό αὐ­τήν τήν ἐλπίδα.

Ἡ Παναγία μας εἶναι ὅμως ἡ ἐλ­πίδα καί γιά ἕναν ἀκόμη λόγο. Εἶ­ναι ἡ ἐλπίδα μας για­τί ὅ,τι ζη­τοῦμε, ὅ,τι ἐπι­θυ­μοῦ­με, ὅ,τι ἔχου­με ἀνά­γκη, ὅ,τι ἀγωνιζό­μα­στε νά ἐπιτύ­χου­με, μπορεῖ νά μᾶς τό δώσει. Εἶναι ἡ ἐλπίδα μας, για­τί τεί­­νει πά­ντοτε εὐ­ή­κοο οὖς στά αἰτή­­ματα τῆς ψυ­χῆς μας καί σπεύ­δει νά τά ἐκ­πλη­­ρώ­σει ὡς στορ­γική μη­τέρα.

Εἶ­ναι ἡ ἐλπίδα μας, γιατί μέ­σω αὐτῆς φθάνουν ὅ­λες οἱ ἱκε­σί­ες μας στόν Υἱό της καί εἶναι αὐτή πού ἐγγυ­ᾶ­ται ὅτι ὁ Χρι­στός θά εἰσακούσει τή δέησή μας.

Εἶναι ἡ ἐλ­πί­­δα μας, γιατί εἶναι ἡ ἐγγυήτρια τῆς σωτη­ρί­ας μας· γιατί ὅποιος ἐμ­πιστεύεται τή ζωή καί τή σωτηρία του στήν Πα­ναγία μας, ὅ­ποι­ος τήν χρησιμο­ποιεῖ ὡς πρέσβειρα καί με­σί­τρια τῆς ζωῆς του πρός τόν Υἱό καί Θεό της, ὅποιος μένει προσκολ­λη­μένος κοντά της, ὑπακούοντας στίς ἐντολές της, μπο­ρεῖ νά εἶναι βέ­βαιος ὅτι ἐκείνη θά τόν ὁδηγήσει μέ ἀσφά­λεια στόν Υἱό της καί στή σω­τηρία του.

Δικαιολογημένα, λοι­πόν, ὁ ἱε­ρός ὑμνογράφος ὀνο­μά­ζει τήν Παν­α­γία ἐλ­πί­­δα του. Καί ὅπως δέν ὑπάρ­χει τίποτε γλυκύ­τε­ρο ἀπό τήν ἐλ­πίδα, ἡ ὁποία εἶναι, ὅπως ἔλε­γαν οἱ ἀρχαῖοι σοφοί, τό πιό γλυκύ πράγ­μα στή ζω­ή τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι προ­­φανές, γιατί ἡ μορ­φή τῆς Πα­ναγίας μας ἀπο­πνέει τόση γλυ­κύ­τη­τα. Εἶναι προφανές, γιατί καί μόνο ἡ ἐπί­κλη­ση τοῦ ὀνόματός της χαρίζει τόση ἀνά­παυση καί τόση εὐφρο­σύνη στήν ψυχή μας.

Γι᾽ αὐτό, ἄς μήν ἀφήνουμε τόν ἑαυτό μας νά παρασύ­ρεται ἀπό τίς ψεύτικες καί μάταιες ἐλπίδες τοῦ κόσμου τούτου. Ἄς μήν τόν ἀ­φή­­νουμε νά ἐμπι­στεύ­εται ἐκείνους πού μᾶς δη­μι­­­ουρ­γοῦν προσ­δοκί­ες καί μᾶς δί­νουν ὑπο­σχέ­σεις, στό τέλος ὅμως μᾶς ἐξαπατοῦν. Ἄς ἐμ­πιστευό­μεθα μόνο τήν Παναγία μας, ἡ ὁποία μᾶς ἀγαπᾶ καί μεριμνᾶ πάντοτε γιά τό καλό μας. Ἄς ἐμπιστευό­μεθα τήν Παναγία μας πού δέν μᾶς ἀπο­γοη­τεύει ποτέ, ἐπαναλαμ­βά­νοντας καί ἐμεῖς τά λόγια τοῦ ἱεροῦ ὑμνο­γράφου: «Δέσποι­να τοῦ κό­σμου, ἐλ­πίς καί προ­στα­σία τῶν πιστῶν, μή μοῦ παρίδῃς τήν δέη­σιν, τό συμ­φέρον ποίη­σον».

Εἶναι εὐκαιρία αὐτή τήν περίοδο τοῦ Δεκαπενταυγούστου, πού ὅλοι καταφεύγουμε στίς Παρακλήσεις πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, νά αὐξήσουμε τήν ἐλπίδα μας πρός Ἐκείνη, ἡ ὁποία, ὅπως εἴπαμε, εἶναι ἡ ἐλπίς μας, εἶναι ἡ προστασία μας, εἶναι ἡ παρηγοριά μας. Καί ἰδιαίτερα τήν περίοδο αὐτή πού ὁ κορονοϊός ταλαιπωρεῖ ἀκόμη τή ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἄς τήν παρακαλέσουμε νά γίνει ἡ θεραπεύτρια, νά γίνει ἡ ἐλπίδα μας, ὥστε ὅλος ὁ κόσμος νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό αὐτή τήν ἀσθένεια.

Εὔχομαι σέ ὅλους μέ ὑγεία νά ἑορτάσουμε τή μεγάλη ἑορτή τοῦ καλοκαιριοῦ, πού εἶναι ἡ Κοίμηση τῆς Παναγίας μας. Μπορεῖ νά εἶναι κοίμηση καί νά μᾶς φέρνει θλίψη, ἀλλά γιά μᾶς εἶναι χαρά, γιατί ἡ Παναγία μας μέ τήν Κοίμησή της ἔφυγε γιά τόν οὐρανό. Εἶναι κοντά στόν Υἱό της καί πρεσβεύει γιά μᾶς. Εἶναι ἡ ἐλπίδα μας. Σ᾽αὐτήν ἐμπιστευόμεθα καί σ᾽αὐτήν ἀκουμποῦμε τά προβλήματα, τίς δυσκολίες, τίς ἀσθένειές μας, ὅ,τι μᾶς ἀπασχολεῖ. Ἄς ἔχουμε τήν εύχή της.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ