Η τιμή τιμή δεν έχει

Οι πρόσφατες αποκαλύψεις της ιταλικής La Stampa και της ισπανικής El Mundo, που εμπλέκουν τον Δημήτρη Αβραμόπουλο στο σκάνδαλο Qatargate, υποχρέωσαν τον πρώην Ευρωπαίο επίτροπο να χαρακτηρίσει «τιμητική» και «χωρίς αρμοδιότητες» τη συμμετοχή του στη ΜΚΟ «Fight Impunity». Βέβαια, αυτή η «τιμητική» συμμετοχή στη διοίκηση της οργάνωσης του πρώην ευρωβουλευτή Αντόνιο Παντσέρι, που έχει ήδη συλληφθεί στις Βρυξέλλες, απέφερε 5.000 ευρώ τον μήνα στον κ. Αβραμόπουλο (60.000 σε διάστημα ενός έτους), χωρίς αυτός, σύμφωνα με όσα δηλώνει, να κάνει τίποτα.

Από αυτή την άποψη, καταλαβαίνουμε τώρα πια ότι παίρνει άλλο νόημα η πικρόχολη φράση του Θόδωρου Πάγκαλου, που όταν είχε τύχει να μονομαχήσει με τον κ. Αβραμόπουλο για τον Δήμο της Αθήνας, στις εκλογές του 1994, τον είχε χαρακτηρίσει «κύριο Τίποτα». Πιο ακριβές θα ήταν να πει κανείς ότι ο κ. Αβραμόπουλος «δεν κάνει τίποτα», αλλά αυτή του η απραξία επιβραβεύεται με δόξα, τιμές και υλικές απολαβές.

Δεν έχει, άλλωστε, περάσει πολύς καιρός από τότε που εκδόθηκε η πράξη αρχειοθέτησης της Οικονομικής Εισαγγελίας για τις κατηγορίες ανάμιξής του στο σκάνδαλο Novartis, στην οποία αναφέρεται ότι βρέθηκαν στους λογαριασμούς του αδιευκρίνιστα ποσά, που ξεπερνούν τις 100.000 ευρώ, αλλά δεν διαπιστώθηκε συσχέτιση με την πολυεθνική φαρμακευτική εταιρεία, που είχε ομολογήσει τον χρηματισμό αξιωματούχων στη χώρα μας.

Τίποτα δεν είχε γίνει και λίγα χρόνια νωρίτερα, το 2009, όταν ο κ. Αβραμόπουλος είχε κατηγορηθεί ότι ως υπουργός Υγείας είχε αγοράσει 16.000.000 δόσεις εμβολίων κατά του ιού της γρίπης Η1Ν1, υπερβάλλοντας τον κίνδυνο πανδημίας. Και μπορεί να έμειναν τα περισσότερα εμβόλια στα ράφια, αλλά η ζημιά δεν ήταν μόνο οικονομική. Οταν πριν από τρία χρόνια βρεθήκαμε μπροστά στην πολύ πραγματική πανδημία του Covid-19, το αντιεμβολιαστικό κίνημα τροφοδοτήθηκε από τις αναμνήσεις της «φούσκας» του 2009, ακολουθώντας τον μηχανισμό που περιγράφει ο Αίσωπος στον περίφημο μύθο με τον βοσκό που φώναζε «λύκος».

Η αλήθεια είναι ότι, από την πρώτη στιγμή που αναμίχθηκε με την πολιτική ο διπλωμάτης καριέρας Αβραμόπουλος, προκαλεί το ενδιαφέρον των πολιτών με τη διάθεση της υπερβολής που τον διακρίνει. Και τα λεφτά είναι το τελευταίο που τον ενδιαφέρει. Ο κ. Αβραμόπουλος είναι υπεράνω χρημάτων. Η καριέρα του είναι γεμάτη τιμητικές διακρίσεις σε πολλές χώρες, με παράσημα, μεγαλόσταυρους, αναγορεύσεις σε ιππότη κ.λπ., ενώ και τα έργα του αποπνέουν ένα προσωπικό μεγαλείο.

Δεν ξεχνάμε ότι έμεινε στην ιστορία, όταν, ως δήμαρχος της Αθήνας, έστησε το ψηλότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο της Ευρώπης στο Σύνταγμα, το 1997, και το φώτισε με ειδική τελετή, κατακτώντας το ρεκόρ Γκίνες. Αλλά και τα κάγκελα που έστησε στα αθηναϊκά πεζοδρόμια έμειναν κι αυτά στην ιστορία, έστω και διογκώνοντας το χρέος του Δήμου.

Αν αναζητήσει κανείς τις προσωπικές πολιτικές απόψεις του κ. Αβραμόπουλου, θα δυσκολευτεί. Μπορεί να ξεκίνησε τα φοιτητικά του χρόνια από τον Δημοκρατικό Αγώνα της ανανεωτικής Αριστεράς, αλλά, όταν μεταπήδησε στη Δεξιά, ακολούθησε μια εντελώς ιδιαίτερη διαδρομή στον «μεσαίο χώρο». Ο ίδιος εμφανιζόταν πάντοτε με ήπιους ευρωπαϊκούς τόνους.

Μάλιστα, ως δήμαρχος, δεν είχε δυσκολία να περιλαμβάνει τους μετανάστες στις γιορτινές εκδηλώσεις της Αθήνας, ενώ και πιο πρόσφατα, ως επίτροπος, δεν συμμεριζόταν τις ξενοφοβικές ακρότητες της Ν.Δ. Αλλά και ως υπουργός Εξωτερικών στις προγραμματικές θέσεις της κυβέρνησης Σαμαρά δήλωνε για τις σχέσεις με την πΓΔΜ ότι «η Ελλάδα προέβη σ’ ένα μείζον συμβιβαστικό βήμα, αποδεχόμενη σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και χρήση έναντι όλων» (7.7.2012).

Από την άλλη πλευρά, δεν είχε καμιά δυσκολία να συνομιλεί με τον Κώστα Πλεύρη στο κανάλι του Καρατζαφέρη και να δέχεται τις ανοιχτά ρατσιστικές και εθνικιστικές του υποδείξεις («Telecity», 1.3.1995), ενώ ακόμα και στις γιορτές του Δήμου για το 1998 είχε αναδείξει τελετάρχη τον Νίκο Μαστοράκη, με το γνωστό παρελθόν κατά την περίοδο της δικτατορίας.

Προσωπικό κόμμα

Δέχτηκε, μάλιστα, κάτω από την πίεση της Ακροδεξιάς, να τιμήσει τον ανύπαρκτο «ήρωα Κουκίδη» με μια ωμή δήλωση: «Τίποτα δεν αποκαλύφθηκε από την έρευνά μας στα αρχεία των Ενόπλων Δυνάμεων. [Αλλά] σημασία έχει αν εμείς θέλουμε να υπάρχουν τέτοιοι θρύλοι. Υπό αυτή την έννοια, έχει τη δική του ηθική και εθνική χρησιμότητα αυτό που πράττουμε σήμερα, ικανοποιώντας την απαίτηση χιλιάδων συμπολιτών μας» (12.10.2000).

Μη νομίζει, βέβαια, κανείς ότι έχει στο μυαλό του μόνο τις «απαιτήσεις» του λαού. Τον Σεπτέμβριο του 2013, κατέθεσε στη Βουλή και σε άσχετο νομοσχέδιο μια τροπολογία που εξασφάλιζε τη φορολογική ασυλία μετόχων ναυτιλιακών εταιρειών μαζί με τους συναδέλφους του υπουργούς Κυρ. Μητσοτάκη, Χρυσοχοΐδη, Βρούτση και Αθανασίου. Ηταν τόσο σκανδαλώδης η ρύθμιση αυτή, που αποσύρθηκε με απαίτηση όλων των κομμάτων, ακόμα και της Ν.Δ.!

Οσο για τον ρόλο του στα εσωκομματικά της Ν.Δ., ο κ. Αβραμόπουλος αναδείχθηκε στο κόμμα, χάρη στις ιδιαίτερες σχέσεις του με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, αλλά την κρίσιμη στιγμή του 2009, όταν διεκδίκησε την αρχηγία του κόμματος η Ντόρα Μπακογιάννη, εκείνος συνεργάστηκε με τον Αντώνη Σαμαρά και του εξασφάλισε την αρχηγία.

Βέβαια, είχε προηγηθεί, το 2001, η απόφασή του να δημιουργήσει ένα προσωπικό κόμμα (το Κίνημα Ελευθέρων Πολιτών), το οποίο εμφανιζόταν στις δημοσκοπήσεις ανερχόμενη δύναμη με ποσοστά έως και 24%, αλλά διαλύθηκε προτού καν δοκιμαστεί σε εκλογές. Και ο κ. Αβραμόπουλος επέστρεψε στη Ν.Δ. για να χριστεί υπουργός στην πρώτη κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή.

Γιατί τον επιλέξαμε

ΓΙΑΤΙ ο πρώην επίτροπος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση βρέθηκε τις μέρες αυτές στο επίκεντρο του Qatargate και κινδυνεύει να χάσει την ιλουστρασιόν εικόνα που τον συνοδεύει σ’ όλη του την καριέρα.

πηγή: efsyn.gr