Ήρθε «αόρατος» για να μας κάνει ορατούς

ΟΠάνος Ρούτσι ήρθε στον δημόσιο βίο «από τα κάτω» για να στεφθεί στα μάτια της συντριπτικής πλειονότητας στην Ελλάδα «Ο λεβέντης» όπως τον περιέγραφε ο Νότης Περγιάλης και, με τη μουσική του Μίκη, η φωνή της Δημητριάδη - γιατί αυτό ήταν το τραγούδι με το οποίο τον ξεπροβόδισε ο κόσμος το βράδυ της περασμένης Τετάρτης όταν έληξε η απεργία πείνας και ο ίδιος αποχώρησε από το Σύνταγμα.

Και αναμφίβολα, κάποιοι απ’ όσους συγκινήθηκαν με τον στόχο και την αφοσίωση του πατέρα τις 23 μέρες που χρειάστηκαν μέχρι να κατακτήσει το -υπό κανονικές συνθήκες αυτονόητο- δικαίωμα στη συνδρομή της επιστήμης για (ιστολογικές και τοξικολογικές) εξετάσεις, που θα του επιτρέψουν να μάθει ποιον παρέλαβε σε κλειστό φέρετρο και -ενδεχομένως- από τι ακριβώς έχασε τον γιο του, Ντένις, στα Τέμπη, δεν θα μπορούσαν κάποιο καιρό πριν να φανταστούν ότι θα βρεθούν να επευφημούν συγκινημένοι έναν αλβανικής καταγωγής διανομέα. Ναι, απ’ αυτούς τους παντός καιρού, που δουλεύουν ανασφάλιστοι, υπερωρίες, χωρίς ένσημα, και εισπράττουν προσβολές αν αργήσει η παραγγελία και από ελάχιστο έως καθόλου τιπ για τον κόπο τους.

Ομως αυτός ακριβώς είναι ο «αητός που φτερούγαγε στη στράτα» μας. Ενας 49χρονος σήμερα, χαροκαμένος πατέρας, τσακισμένος ψυχολογικά με ό,τι τους (μας) βρήκε το ’23, οικονομικός μετανάστης στο πρώτο κύμα μετανάστευσης στη χώρα μας, από την Αλβανία κυρίως, εργάτης στα χωράφια και στις εταιρείες διανομής, άνθρωπος της αξημέρωτα σκληρής δουλειάς και του μεροκάματου, άνθρωπος «μηδενικής ορατότητας» (μόνο με ευθύνες και χωρίς δικαιώματα δηλαδή), όπως σχολιάζει δηκτικά ο καλός συνάδελφος Χρήστος Αβραμίδης. Το ίδιο και η βουλγαρικής καταγωγής γυναίκα του, η Μιρέλα. Ερήμην του όμως, καθώς διεκδίκησε την αλήθεια για τον Ντένις, και αυτό ήταν το μοναδικό του κίνητρο, ο Ρούτσι έγινε πολλαπλό σύμβολο για τους υπόλοιπους.

Σύμβολο μη αναστρέψιμης αποφασιστικότητας που οδήγησε στην έκθεση και της κυβέρνησης και της Δικαιοσύνης (οι οποίες χρειάστηκαν 23 μέρες φλερτ με την κατάρρευση ενός ανθρώπου σε πανελλήνια θέα, ώστε, ζορισμένες, να δεχτούν επιτέλους το δίκαιο). Κρίσιμος παράγοντας στο σημαντικό βήμα πιο κοντά -ευχόμαστε- στη διαλεύκανση των Τεμπών. Λειτούργησε, όμως, και στις όλο και αγριότερες «τραμπικές» εποχές ως σύμβολο κατά του αντιμεταναστευτικού μένους: οι Ρούτσι, με τα εξαιρετικά τους ελληνικά και τις συγκροτημένες τους δηλώσεις, έπαψαν να είναι «ένας Αλβανός και μια Βουλγάρα», ξένοι που «μας τρώνε τις δουλειές», κι έγιναν πρότυπο κοινωνικής ενσωμάτωσης και τελικά «δικοί μας άνθρωποι», δικοί μας και στην κοινή μοίρα της εθνικής τραγωδίας στην οποία χάσαμε τα δικά μας παιδιά και ζητάμε απάντηση.

Πριν απ’ όλα αυτά ο Πάνος Ρούτσι είχε μια ιστορία αρκετά γνώριμη... Ηρθε τη δεκαετία του ’90, 19 ετών, μαζί με τους γονείς του από την Αλβανία. Δούλεψε στα χωράφια 15ωρα μαζεύοντας ντομάτες κάτω από τον ήλιο («μέχρι από την κούραση να ανοίγει η μύτη μας και να τρέχει αίμα», είπε ο ίδιος στον Αβραμίδη). Αργότερα δούλεψε εργάτης στην πλατφόρμα ηλεκτρονικών αγορών Skroutz, φορτώνοντας αχάραγα φορτηγά με παλέτες από τα κλαρκ, βγάζοντας δρομολόγια, οδηγώντας ύστερα μέχρι την πρώτη διανομή - εξ ου και η πρόσφατη ανακοίνωση αλληλεγγύης του σωματείου εργαζομένων στη Skroutz Last Mile. Αυτά στην Αθήνα, όπου γεννήθηκε κι ο Ντένις, για να πάει σχολείο στο 1ο Λύκειο Αγ. Ιωάννη Ρέντη, να δουλέψει χειρωνάκτης σαν τον μπαμπά του κι εκείνος, να τον ξεπεράσει, να φτάσει μετά τη διανομή στο Skroutz, πολύγλωσσος (μιλούσε 5 γλώσσες), υπεύθυνος αποθηκάριος στο «Πλαίσιο» κι αργότερα «sales and marketing specialist» σε εταιρεία στο Κάρντιφ, στην Ουαλία. Αλλά γύρισε για να κάνει στρατό στον Εβρο... Αναλόγως κι ο άλλος γιος, ο Κρίστιαν, που τον πρωτακούσαμε πέρυσι τον Φεβρουάριο όταν μαζί με έναν φίλο του χρησιμοποίησαν έξω από τη Θεσσαλονίκη, σε ένα χωράφι, δύο τρακτέρ για να γράψουν στο χώμα «δεν έχω οξυγόνο».

Να πούμε και για τη Μιρέλα; Που στάθηκε στο μικρόφωνο του Συντάγματος και μίλησε με αξιοζήλευτη αυτοσυγκράτηση, συγκρότηση κι αξιοπρέπεια; Τη Μιρέλα που -μας είπαν ότι- δουλεύει όπως κι ο Πάνος τα τελευταία χρόνια στην Περαία πια, διανομέας με μηχανάκι της e-food;

Τι άλλο να πούμε γι’ αυτήν την οικογένεια; Οτι υπερέβη εαυτόν; Σίγουρα. «Τον Πάνο τον είπα “μακεδονική σάρισα κι εμείς η ασπίδα του», μας λέει ο έτερος πατέρας, του Δημήτρη Ασλανίδη των Τεμπών, Παύλος. Κι ομολογεί: «Ο Πάνος ήταν τόσο απόλυτα συντετριμμένος από τον χαμό του Ντένις, που ο τελευταίος από εμάς που θα περίμενα να κάνει απεργία πείνας ήταν αυτός. Κι όμως...». Μα εδώ ούτε η Μιρέλα Ρούτσι το φανταζόταν. Εχει δηλώσει άλλωστε πως ο Πάνος τής είπε ότι έχει μια δουλειά στην Αθήνα και πως οι επόμενες ειδήσεις που είχε από αυτόν ήταν ότι κάνει στο Σύνταγμα ένα διάβημα που έμοιαζε καταρχάς απονενοημένο.

Τι άλλο να πούμε; Ισως ό,τι μας μεταφέρει ο Αβραμίδης: ότι τη 19η ημέρα απεργίας πείνας ο Πάνος κι η Μιρέλα μοίρασαν νερά και χυμούς στους δημοσιογράφους που ξεροστάλιαζαν στο Σύνταγμα, με αποτέλεσμα συνάδελφος καναλιού να ψιθυρίσει «Κοίτα να δεις! Κάνουν για εμάς ό,τι δεν έχουν σκεφτεί καν οι καναλάρχες όσα χρόνια δουλεύουμε για εκείνους». Ή και το άλλο που παρατηρεί ο ίδιος παραπέμποντάς μας στο «Μεγάλο μας τσίρκο» και σε έναν ορισμό του γενναίου όπως τον υπαινισσόταν ο Καμπανέλλης: «γενναίοι», αποδίδει το νόημα ο Χρήστος, «είναι όσοι την κρίσιμη στιγμή ανυψώνονται και τραβούν την κοινωνία μαζί τους προς τα πάνω».

Γιατί τον επιλέξαμε

Ηρθε «από τα κάτω» για να μας πάει όλους μαζί προς τα πάνω...

*Από την έντυπη Εφημερίδα των Συντακτών (Στήλη: Προσωπική υπόθεση) - ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ - efsyn.gr