Και πως γίνεται ο Δήμαρχος να έχει και το «πέταλο» και το «συν Αθηνά»;

Μέσα στον κυκεώνα εξελίξεων και αναλύσεων για διάφορα τα οποία φέρεται ότι συνέβησαν στα αγροτικά, ανάμεσα σε πολιτικές αναλύσεις για το συμβαίνει με την κεντρική πολιτική σκηνή, κοντά και στα διεθνή γεγονότα που εμπεριέχουν από πολέμους έως και πολιτικά αδιέξοδα, ευτυχώς υπάρχει η ανάσα της αυτοδιοίκησης.

Δεν θεωρώ ότι η πόλη των Γιαννιτσών «σπιλώνεται» στο άκουσμα μιας είδησης, για την οποία ακόμη δεν έχει θεωρηθεί τίποτα σίγουρο και δεδομένο. Και δεν θεωρώ ότι από κάποια πρόσωπα μπορεί να χαρακτηριστεί το σύνολο της ανθρωπογεωγραφίας της. Αυτό φαίνεται μέσα από τις επιτυχίες που έχει η πόλη, με μαθητές, αθλητές, ανθρώπους να διακρίνονται τόσο σε τοπικό όσο και σε πανελλήνιο βαθμό.

Στην αυτοδιοίκηση, στην οποία θέλω να εστιάσω, υπάρχει ένα «πέταλο». Είναι αυτό που λέμε το «τυχερό πέταλο», που για να το αποκτήσεις όμως πρέπει να κουνήσεις χέρια και πόδια. Όλο το σώμα και το μυαλό φυσικά. Και για να το αποκτήσεις, πρέπει να έρθει το «συν Αθηνά», που προηγείται, το «και χείρα κίνει» στη συνέχεια.

Το βρήκε το «πέταλο» ο Δήμαρχος Στάθης Φουντουκίδης. Και «κινήθηκε» η «Αθηνά» γιατί ο Δήμαρχος δεν στάθηκε με «σταυρωμένα χέρια».

Κι έτσι η ικανοποίηση του ακούσματος ότι όλα βαίνουν σε μία εξέλιξη θετικού προσήμου, τόσο θετικού που ο πανηγυρισμός δεν λογίζεται ως υπερβολή κίνηση, είναι δικαιωματικά μεγάλη. Και πως να μην είναι.

Όταν μιλάμε για Κολυμβητήριο, Μουσικό Σχολείο, Δικαστικό Μέγαρο, με μια αλληλουχία ανακοινώσεων που ζαλίζεσαι και νιώθεις ότι μπήκες σε χωρόχρονο παράλληλου σύμπαντος, ότι το «πέταλο» σε οδήγησε σε έναν κόσμο που κοιτά μπροστά και σε οδηγεί σε άλλα επίπεδα βιοτικού επιπέδου για τον άνθρωπο και το περιβάλλον (εδώ να βάλω και το πιο πρόσφατο με την ανάπλαση του πάρκου στη Φιλαρμονική), για τον πολιτισμό (Πολύκεντρο και Ωδείο θα λάβουν τις πινελιές που τους αξίζουν), τότε βλέπεις ότι ο Στάθης Φουντουκίδης δεν κινήθηκε απλά.

Συνεργάστηκε, επισήμανε, υπενθύμισε, «κυνήγησε», σηματοδότησε, σε κάθε πεδίο που αυτό υπάρχει (τοπικό και κεντρικό), για να έρθει η «συν Αθηνά» και να προχωρήσουν πολλά πράγματα, όπως πρέπει.

Την ίδια στιγμή που ακούω στο ραδιόφωνο και μέσα στις συνεχείς μετακινήσεις της δουλειάς τα χίλια μύρια απίθανα που με δυσαρεστούν, βλέπω στην πόλη και στην καθημερινότητα άλλα «απίθανα» που με ευχαριστούν, με το εργοτάξιο που ετοιμάζει αυτά που θα ήθελα να απολαμβάνει η νέα γενιά, με την προϋπόθεση να τα σέβεται και να τα προσέχει. Κόμβοι, δρόμοι, παρεμβάσεις και αναπλάσεις σε σημεία, αλλά και σχεδιασμός γι’ αυτά που έρχονται.

Κι επειδή παρακολουθώ κάθε συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, βλέπω πια πολύ μακριά και τελείως άτοπα κάποια πράγματα εκ των οποίων ακούγονται, όπως το να στέκεται ένα ζήτημα που αφορά την ύδρευση π.χ., στην ανάγκη ενός σωλήνα, που θα ολοκληρώσει και είναι απαραίτητος για ένα έργο, το οποίο μάλιστα είναι σε φάση κατασκευής. Αυτά, ούτε για υπογράμμιση δεν χρήζουν προσοχής, καθώς ο κόσμος πάει μπροστά και εξελίσσεται. Οι διάδρομοι στασιμότητας και οι «σωλήνες», έχουν μείνει στα γυμναστήρια για να κάνεις σώμα και μπράτσα. Έργα όμως όχι σίγουρα.

Και ο Φουντουκίδης έχει διαλέξει τον δρόμο που θα πάρει. Κι αυτός δεν είναι της στασιμότητας και του ενός…σωλήνα, αλλά της ουσίας που χρειάζεται ο τόπος. Γιατί έχει το «και χείρα κίνει». Οπότε θα συνεχίσει να έχει και την «συν Αθηνά».