Μητροπολίτης Γουμενίσσης Δημήτριος: Τῆς Παναγίας ἡ τριήμερη γιορτή ζωντάνια κι εὐφροσύνη στήν Γουμένισσα

† Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΗΣ, ΑΞΙΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΚΑΣΤΡΟΥ

Τῆς Παναγίας ἡ τριήμερη γιορτή ζωντάνια κι εὐφροσύνη στήν Γουμένισσα

Ἐγκατάσπαρτα μοναστήρια καί ἐκκλησιές καί εἰκόνες τῆς Παναγίας μας σέ ὅλη τήν Ὀρθοδοξία ―πῶς μποροῦσε νά ὑστερεῖ ἡ πατρίδα μας;― εἰδικά αὐτές τίς μέρες γίνονται ἐνθυμήματα εὐλάβειας, ἀτομικῆς καί συλλογικότερης καταφυγῆς, κάπως ἐντονότερης (“ποιοτικότερης”) θρησκευτικότητας, ἱερῆς ἐπιπόθησης κάθε Ρωμηοῦ. Πολλοί ἀποζήτησαν κι ἐφέτος νά ἀνταλλάξουν ἕνα βλέμμα εὐλάβειας μπροστά σέ κάποια θαυματόβρυτη εἰκόνα καί νά ἐγκαρδιωθοῦν βλέποντας τήν μητρική στοργή τῆς Παναγίας μας (ἀκριβέστερα, προσπαθώντας νά ἀνακαθαρθοῦν καί νά ζήσουν τήν πανάγια προστασία Της).

Εἰδικά αὐτές τίς μέρες, ἡ πυκνότητα καί τό εἶδος τῶν ἐκκλησιαστικῶν συνάξεων (ἐναλλαγή παρακλήσεων, ἑσπερινοί, νεότερα ἑορταστικά ἔθιμα, ἀρτοκλασίες μέ τίς ὀνοματικές ἐπικλήσεις καί ὅλα αὐτά κατενώπιον θεομητορικῶν εἰκόνων, ἐνίοτε καί ἀντιγράφων), ὅλα συνέβαλαν στήν ἀναζήτηση καί πιστοποίηση μιᾶς ἀμεσότερης σχέσης μέ τήν γλυκοφιλοῦσα Μητέρα τῆς Χριστοῦ ἐνανθρωπήσεως, τήν ἐλεοῦσα καί κοσμοσώτειρα, τήν πάντων χαρά (ἕνας χριστολογικός ὅρος πού χρησιμοποιεῖται καί ὡς θεομητορικός).

Ἡ ἐπαρχία μας δέν ὑστέρησε. Σέ ὅλες τίς ἐνορίες οἱ παρακλήσεις ἐνώπιον ἀνθοστολισμένων θεομητορικῶν εἰκόνων ἀνακεφαλαιώθηκαν μέ ὑψηλότερα (ἀπό τά συνήθη) ποσοστά ἐκκλησιασμένων στόν ἑσπερινό καί τίς λειτουργίες τῆς μεγάλης ἑορτῆς. Εἰδικά στίς φερώνυμες ἐνορίες ὁ ἑόρτιος ἑσπερινός τιμήθηκε πανηγυρικά, συμπληρώθηκε μέ ψαλμώδηση τῶν ἐγκωμίων καί λιτανεία τῶν ἐνεικονισμάτων ἀνά τίς ὁδούς καί τίς πλατεῖες τῆς καθημερινῆς ἀναστροφῆς τοῦ κόσμου: ἀπείκασμα τῆς δικῆς μας εὐλαβικῆς συλλογικῆς ἐλπίδας σ᾽ Ἐκείνην καί ἐξεικόνισμα τῆς δικῆς Της ἀδιάλειπτης θεομητορικῆς προστασίας στίς διαδρομές τῆς ζωῆς μας.

Αὐτό ἐκφράσαμε γιά μέρες μέ τίς Παρακλήσεις στήν Παναγία τήν Γουμένισσα, μέ τόν κυριώνυμο πανηγυρικό ἑσπερινό, τά καθιερωμένα ἀπό 30ετίας ἐγκώμια στόν αὔλειο χῶρο τῆς Μονῆς καί τήν λιτανεία τοῦ προβαλλομένου θεομητορικοῦ σκηνώματος ἀνά τήν πόλη, μιά λιτανευτική ἀναστροφή τῆς Παναγίας μας ἐν εἰκόνι μέ τόν κόσμο Της καί τοῦ κόσμου μέ τήν Παναγία μας, τήν ἐλπίδα του, “τήν πᾶσαν ἐλπίδα” μας. Ἡ ἔκτυπος θέα τῆς “πηγῆς τῆς ζωῆς ἐν μνημείῳ” συντελοῦσε καί σέ μᾶς ἐδῶ στήν ἔνταση ἀναζήτησης μιᾶς διαρκέστερης σχέσης καί μιᾶς βεβαιότητας μονιμότερης ἀναγωγῆς. Ὅλες οἱ εὐλαβικές τάσεις ἀποτύπωναν σέ κινήσεις εὐλαβικῆς ἀναφορᾶς τό ἐκφραστικότατο ὑμνολόγημα “σῴζοις ἀεί, Θεοτόκε, τήν κληρονομίαν σου”.

Αὐτό ἀποζητούσαμε κι ἐμεῖς στήν ἀκριτική Γουμένισσα καί μέ τήν φετινή “τριήμερη” Κυριακή ἀπό τό Δεκαπενταύγουστο, ἐκκλησιαστικό ἔθος τοπικοῦ ἑορτασμοῦ καθιερωμένο τουλάχιστον ἀπό ἑκατονταετίας (1926) στίς δυσχερεῖς τότε ἱστορικές συγκυρίες, διευρυμένο σταδιακά μέ πλῆθος ἄλλες ἐκδηλώσεις λαογραφικές, πολιτιστικές καί φιλανθρωπικές (βλ. https://maxitis.gr/xristos-intos-palaioteroi-eortazmoi-tou-dekapentaugoustou-sti-goumenissa/).

Τήν ἐκφορά τοῦ Ἐπιταφίου ἀκολούθησε καί ὁ Ἀντιπρόεδρος τῆς Βουλῆς κ. Γεώργιος Γεωργαντάς, καθώς καί οἱ τοπικές Ἀρχές καί πλῆθος πιστῶν, ὄχι μόνον ἀπό τήν ἐπαρχία μας, ἀλλά καί ἀπό ὅλες τίς γειτνιάζουσε μεγαλουπόλεις τῆς Μακεδονίας μας καί ἀλλαχοῦ.

***

ΤΟ ΕΣΠΕΡΑΣ τοῦ Σαββάτου χοροστάτησε ὁ φιλοφρόνως ἐλθών Σεβ. Μητροπολίτης Μαρωνείας & Κομοτηνῆς κ. Παντελεήμων, μέ συγχοροστασία τοῦ Σεβ. Δράμας κ. Δωροθέου καί δική μας, ἐνῶ ἔψαλε πανηγυρικά ἡ πολυμελής χορωδία τοῦ πρωτοψάλτη Ἰωάννου Χασανίδη. Κατά τίς προβλέψεις τοῦ τυπικοῦ, γιά τήν σύμπτωση τοῦ ἑορτασμοῦ μέ Κυριακή, ἔψαλαν χορωδιακά σέ ἦχο πλ. δ΄ ὅλη τήν πρώτη στάση τοῦ Α΄ καθίσματος τοῦ Ψαλτηρίου (Μακάριος ἀνήρ), τά ἀναστάσιμα στιχηρά σέ α΄ ἦχο καί τά τροπάρια τῆς ἑορτῆς. Μᾶς συνεπῆραν ὅλους μέ τό γνωστό κατανυκτικό καί συνάμα ρωμαλέο ψαλμωδικό χορωδιακό ὕφος. Ὅπως ἐπίσης μᾶς συγκίνησαν τά παιδιά ἱερατικῶν καί μή οἰκογενειῶν πού συνέψαλαν στό “Φῶς ἱλαρόν” καί κυρίως ἐκφώνησαν ἐν χορῷ τό Τρισάγιο πρίν τά Ἀπολυτίκια.

Στό τέλος τοῦ Ἑσπερινοῦ προσφωνήσαμε τούς προσελθόντες Ἀρχιερεῖς καί τό πλήρωμα, ἐπισημαίνοντας πώς ἡ Μητέρα τοῦ σαρκωμένου Θεοῦ μας καί Μητέρα τῆς σωτηρίας μας, προεκλεγμένη ἀπό ὅλες τίς ἀνθρώπινες γενιές γιά τήν σωτηρία μας, μᾶς ἀξιωσε νά ζήσουμε μιά πανδαισία πνευματική, μιά ἀφειδώλευτη δωρεά μέ τό ἐγκωμιαστικό θεομητορικό τριήμερο.

Προσκληθείς κήρυξε τά πρός οἰκοδομήν ὁ χοροστατῶν Ἀρχιερεύς Σεβ. Μαρωνείας Παντελεήμων, πρώτη φορά ἐρχόμενος στήν ἱστορική μας κωμόπολη. Ἐξέφρασε πηγαῖα τίς πολλές εὐχαριστίες του, πού ἀξιώθηκε νά κλίνει γόνυ ψυχῆς καί καρδίας ἐνώπιον καί τῆς δικῆς μας θαυματοβρύτου ἱστορικῆς εἰκόνος, τονίζοντας τήν σημασία της ὡς καταφύγιο τῶν πιστῶν. Θεολόγησε πολύ ἁπλά καί χαρακτηριστικά λέγοντας ὅτι ἡ Παναγία μας ἔζησε τήν πρώτη Πεντηκοστή, καλλιεργώντας καί αὐξάνοντας τίς ἀρετές καί χάριτες. Ἡ ἑορτή τῆς Παναγίας μας συγκεντρώνει ὅλους τούς πιστούς, ὅπως τό περιγράφει ἕνα τροπάριο τῆς μεγ. παρακλήσεως: “Πρός τίνα καταφύγω ἄλλην, ἁγνή; Ποῦ προσδράμω, λοιπόν, καί σωθήσομαι; Ποῦ πορευθῶ; Ποίαν δέ ἐφεύρω καταφυγήν, ποίαν θερμήν ἀντίληψιν, ποίαν ἐν ταῖς θλίψεσι βοηθόν;…” Σ᾽ ἕνα κόσμο πού κανείς δέν θέλει νά ἀκούει τόν ἄλλο καί οἱ πάντες ζοῦμε κλεισμένοι στόν ἑαυτό μας, Αὐτήν ἔχουμε καταφυγήν. Καί μάλιστα, ὅπως ἀπό τήν σαρκική μας μάνα ἀντλοῦμε αὐτήν τήν αἴσθηση ἐπικοινωνίας, ἀκόμη καί πού ἀνταλλάσσουμε μόνο τά βλέμματά μας κι ἐκείνη μᾶς καταλαβαίνει, ἔτσι καί μέ τά ἱερά εἰκονίσματα ἐκφράζουμε στήν Παναγία μας τίς ἀνάγκες μας, κι ἐκείνη μᾶς πληροφορεῖ ἀμέσως γιά τήν ἀγάπη καί τήν πρόνοιά Της πρός ἐμᾶς.

***

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ τό πρωΐ στόν Ὄρθρο χοροστάτησε πάλιν ὁ Σεβ. Μαρωνείας & Κομοτηνῆς κ. Παντελεήμων καί ἐπακολούθησε τό ἀρχιερατικό Συλλείτουργο μέ τούς Σεβ. Μητροπολίτες Ἐδέσσης, Πέλλης & Ἀλμωπίας κ. Ἰωήλ, Δράμας κ. Δωρόθεο καί ἐμᾶς προεξάρχοντα, ὡς ἐπιτάσσει ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία. Τά ἱεροψαλτικά στασίδια τίμησαν ἐξ ὅλης τους τῆς καρδίας ὁ βυζαντινός χορός τοῦ καθηγητῆ τῆς ψαλτικῆς τέχνης κ. Ἰωάννου Χασανίδη καί οἱ ἱεροψάλτες τῆς Μονῆς, ἐνῶ συνόδευαν κατά περίπτωση σέ ψαλτικά καί ἐκφωνητικά μέρη οἱ πολλοί μικροί ἱερόπαιδες.

Ὅπως κάθε χρόνο, ἡ θεία Λειτουργία μεταδόθηκε ἀπό τό κεντρικό πρόγραμμα τοῦ ραδιοφώνου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Κατά τήν θεία Λειτουργία ὁ καθηγούμενος τῆς Μονῆς ἀρχιμ. Ἀγαθάγγελος Σφονδυλιάς ἀνέγνωσε τόν καθιερωμένο ἑόρτιο χαιρετισμό μας.

Πρίν τήν καθιερωμένη λιτάνευση τῆς θαυματοβρύτου εἰκόνος, ἐπιβραβεύσαμε δι᾽ ἀναμνηστικοῦ ἐπαίνου καί ἐπιδόσεως μιᾶς ἁγιογραφημένης φορητῆς εἰκόνος τήν ἀξιόζηλη, πλήν ἀφανή φιλοτιμία τοῦ Γουμενισσιώτη ἀρτοποιοῦ Δημητρίου Εὐστ. Λαΐνα γιά τίς πολλές προσφορές του σέ χρήματα, ἀρτοσκευάσματα καί ἄλλα τρόφιμα σέ πολλούς ἐμπερίστατους καί σέ ὅλες τίς κοινωφελεῖς δραστηριότητες τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ Γουμένισσας.

Δέν παραλείψαμε νά ἐκφράσουμε καί πάλι ὀφειλετικά τίς εὐχαριστίες μας πρός τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Ἐδέσσης, Πέλλης & Ἀλμωπίας κ. Ἰωήλ, Μαρωνείας & Κομοτηνῆς κ. Παντελεήμονα καί Δράμας κ. Δωρόθεο γιά τήν συλλειτουργική τους συμμετοχή. Και μάλιστα ἐκφράσαμε δημόσια τόν θαυμασμό μας γιά τήν ἀκατάβλητη πνευματική καί ψυχική ἁλκή τοῦ συμφοιτητοῦ μας ἁγίου Ἐδέσσης, πού ἔχει εὐεργετήσει Μητροπόλεις καί προσκυνήματα μέ ὑμνογραφικές συνθέσεις καί προπαντός δέν σταματᾶ νά ἀναλίσκεται ἐξομολογώντας καθημερινά πάμπολλους ἀνθρώπους τῆς ἐπαρχίας του, ἀπό τά ἱερατικά του μέχρι σήμερα, σχεδόν σέ καθημερινή βάση.

Ἐπιπλέον προσκαλέσαμε ἐκ τῶν συλλειτουργῶν ἱερέων τόν προσκυνητή ἱερέα π. Δανιήλ ἐκ Ρουμανίας (γιό ἱερέως καί ἀδελφό ἱερέως), τοῦ ὁποίου τόν 9χρονο γιό Ραφαήλ ἀνέσωσαν ἰατρικῶς ἀνέλπιστα ἀπό ἐπιθανάτια ταλαιπωρία ἑνός ἔτους (!) καί μακρά κωματώδη κατάσταση οἱ ὅσιοι Ἀρσένιος, Φιλόθεος καί Γεράσιμος ὁ νέος ἀσκητής τῆς Κεφαλονιᾶς. Στήν ἀπελπιστική καί προσθανάτια κατάστασή του τό ἀγοράκι εἶδε ἐν Πνεύματι τούς ἀγνώστους τρεῖς Ὁσίους, οἱ ὁποῖοι τοῦ συστήθηκαν καί τό βεβαιώσαν ὅτι θα γιάτρευαν, ὅπως καί ἐπισυνέβη. Μόλις ἀνέρρωσε τό παιδάκι του, ὁ πατέρας ἦρθε μαζί του στήν Ἑλλάδα καί πραγματοποίησαν προσκύνημα εὐγνωμοσύνης στήν Πάρο καί στήν Κεφαλονιά (16/8), ἀφ᾽ ἧς ἐπιστρέφοντες λειτουργήθηκαν στήν Παναγία τήν Γουμένισσα.

Στήν θεία Λειτουργία καί τήν λιτανεία μετέσχον ὁ Δήμαρχος Παιονίας κ. Κωνσταντίνος Σιωνίδης, ὁ Ἀντιδήμαρχος Γουμένισσας κ. Εὐάγγελος Καπετάνης, ὁ Πρόεδρος τῆς ΔΕΥΑΠ κ. Τριαντάφυλλος Ναλμπάντης, ὁ Πρόεδρος τῆς Δ.Κ. Γουμένισσας κ. Βασίλειος Καραδολάμης, ὁ Δκτής τῆς 71ης Ἀερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας Ταξίαρχος κ. Βασίλειος Παπαδόπουλος, ὁ Δκτής τῆς 33ης Μ/Κ Ταξιαρχίας Συνταγματάρχης κ. Μενέλαος Νικολαΐδης, ὁ Ἀστυνομικός Διευθυντής Κιλκίς κ. Δημήτριος Ντέντας, ὁ Διοικητής τῆς Τροχαίας Κιλκίς Ἀστ. Ὑποδιευθυντής κ. Ἀντώνιος Λιακόπουλος, ὁ Διοικητής Πυροσβεστικῶν Ὑπηρεσιῶν Κιλκίς Πύραρχος κ. Χρῆστος Γκαντίδης, Ἀξιωματικοί καί τιμητικό ἄγημα Στρατοῦ, τιμητικό ἄγημα τῆς Ἀστυνομίας, ἔνστολοι ἐκπρόσωποι τοῦ τοπικοῦ παραρτήματος τοῦ ΕΕΣ καί ἄλλοι παράγοντες τῆς πολιτιστικῆς ζωῆς τοῦ τόπου.

Στήν κεντρική πλατεία τελέστηκε ἡ καθιερωμένη δεύτερη λιτανευτική Δέηση καί ἀρτοκλασία, ὅπου παρακληθείς ὁ ἅγιος Ἐδέσσης ἀπηύθυνε ἕνα σύντομο καίριο χαιρετισμό, ἀναφερόμενος στά κρίσιμα γιά τό ἔθνος μας χρόνια, μέ τόσους ἐχθρούς ὁλόγυρά του, ἐξ οὗ καί ἐπευχήθηκε ἐπανειλημμένα καί ὁλόψυχα τήν διαρκή ἀπροσμάχητη προστασία καί ἔμπνευση τῆς Παναγίας μας σέ ὅλους μας.

Εὐχαριστήσαμε τούς συλλειτουργούς μας Κληρικούς, τούς Πρωτοσυγκέλλους ἀρχιμ. Μάξιμο Χατζή (Ἱ.Μ.Ἐδέσσης) καί ἀρχιμ. Παντελεήμονα Θωμόπουλο (Ἱ.Μ.Γουμενίσσης), τούς Καθηγουμένους τῶν Ἱ. Μονῶν Παναγίας Γουμενίσσης ἀρχιμ. Ἀγαθάγγελο και Ἁγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Εἰρήνης ἀρχιμ. Βησσαρίωνα, τούς λοιπούς ἀρχιμανδρίτες, ἱερομονάχους, ἱερεῖς καί διακόνους καί ὅλους τούς μετόχους τῆς τοιαύτης ἑορτίου εὐλογίας, μεταξύ τῶν ὁποίων κατά τά εἰωθότα καί ἀντιπροσωπεία μοναζουσῶν τοῦ Ἱ. Ἡσυχαστηρίου Παναγίας Παραμυθίας & Ἁγίου Γεωργίου Ἀνύδρου, μέ ἐπικεφαλῆς τήν Καθηγουμένη Ἰωάννα μοναχή, οἱ ὁποῖες καί ἐβάσταζαν σέ ἕνα τμῆμα τῆς λιτανευτικῆς διαδρομῆς τήν θαυματόβρυτη θεομητορική εἰκόνα.

 Ἐπανελθόντες στόν αὔλειο χῶρο τῆς Μονῆς, τελέσαμε τήν ἀπόλυση καί διανείμαμε τό ἀντίδωρο, ἐνῶ ἡ Ἱερά Μονή προσέφερε κεράσματα σέ ὅλους τούς μετασχόντες. Φιλοφρόνως ὁ Δῆμος Παιονίας προσέφερε τό ἐπίσημο γεῦμα τῆς ἑορτῆς, ἐνῶ τό ἐπίσημο ἀφ᾽ ἑσπέρας δεῖπνο φιλοτιμήθηκε νά παραθέσει ἡ Ἐνορία Παναγίας-Ἄξιόν Ἐστιν Ἀξιουπόλεως.

†Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος

ΕΟΡΤΙΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Ἡ Παναγία μας “τόπος συνάντησης” μέ τόν σαρκωμένο Θεό

(ἑόρτιος χαιρετισμός γιά τόν ἑορτασμό τῆς Παναγίας τῆς Γουμένισσας 17/8/2025)

Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

θεοτίμητοι Πατέρες καί ἀδελφοί,

Χριστοῦ διάκοινοι,

ἔντιμοι Ἀρχές, λαέ τοῦ Θεοῦ περιούσιε καί ἠγαπημέμε,

αὐτές τίς μέρες ξαναβρίσκουμε ἕνα στόχο, τόπο καί τρόπο ἀνθρώπινης σύγκλισης.

Τιμοῦμε ―ὅλοι μαζί μέ τήν ἴδια περίπου ἔνταση― “τήν ἀνθρωπινότερη ταυτότητά” μας, τόν τελειότερο “συνεργό τῆς θεοφανερώσεως”, τό ἁγιότερο “παράδειγμα ἀληθινῆς χριστοκοινωνίας” (πρβλ. Νικολάου Καβάσιλα, …εἰς τήν Κοίμησιν § 2, ΑΔΕΕ σ.169).

Ψέλνουμε ὅλοι μαζί καί εὐγνωμονοῦμε ὁλόψυχα τήν Μητέρα τῆς ἀτομικῆς καί συλλογικῆς καί παγκόσμιας καί ὑπερκόσμιας σωτηρίας μας.

«…Ὁ Θεός δέν βρῆκε ἁπλῶς ἕνα ὄργανο, πού ταίριαζε κατά πάντα στό σκοπό του, ἀλλά ἕνα ἱκανότατο συνεργάτη, τή μακαρία Παρθένο, κι ἔτσι φανέρωσε τόν ἑαυτό του…» (βλ. Νικολάου Καβάσιλα, …εἰς τήν Γέννησιν § 17, μτφρ. Παν. Νέλλα, ΑΔΕΕ “Ἡ Θεομήτωρ”, σ. 111).

Γιά ἄλλη μιά χρονιά, οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί γιορτάζουμε ἐκκλησιαστικά τήν κοίμηση τῆς Παναγίας μας καί τήν ἀναστάσιμη μετάστασή της.

“Αἱ γενεαί πᾶσαι μακαρίζομέν σε, τήν μόνην Θεοτόκον. Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι ἐν σοί, Παρθένε ἄχραντε. Παρθενεύει γάρ τόκος, καί ζωήν προμνηστεύεται θάνατος. Ἡ μετά τόκον Παρθένος καί μετά θάνατον ζῶσα, σῴζοις ἀεί, Θεοτόκε, τήν κληρονομίαν σου».

Ἡ Παναγία Θεοτόκος μᾶς ἔδειξε στόν ἑαυτό Της καί μᾶς θυμίζει διαρκῶς μέ τόν ἑαυτό Της ―τόσο καθαρά, τόσο τέλεια, τόσο ἁπλά, τόσο ξάστερα, τόσο δυνατά, τόσο ὄμορφα― αὐτό πού μᾶς χάρισε ὁ ἐξ αὐτῆς (καί δι᾽ αὐτῆς) ἀνθρωπισμένος Θεός μας.

«Ποῦ εἶναι ὁ Θεός;» ρωτᾶνε οἱ ἁπλοί ἄνθρωποι, βλέποντας νά πυκνώνουν οἱ βίες κι οἱ κακίες καί τά παγκόσμια δεινά, λίγο πιό πέρα ἀπό μᾶς καί δίπλα μας καί μέσα μας.

“Ἄναρχος Θεός καταβέβηκε καί ἐν τῇ Παρθένῳ κατώκησεν».

Τά ὅρια πού βάλαμε ἐμεῖς ἀνάμεσα στόν ἄκτιστο Θεό καί στήν ἄχαρη ζωή μας, ἡ Παναγία τά ἔκανε τελείως παραπέρα καί μᾶς ἕνωσε μέ τόν Θεό τόν ἀνθρωπισμένο, τόν Χριστό μας, τόν Ἐμμανουήλ:

τόν Ἐμμανουήλ πού προφήτεψαν οἱ (θεοπτικοί τῆς δόξης τοῦ Λόγου) προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τόν Ἰησοῦ Χριστό σωτήρα Θεό πού ἔζησαν καί κήρυξαν οἱ ἀπόστολοι τῆς Καινῆς Διαθήκης, τόν Κύριο καί Θεό τῆς Ἐκκλησίας, τόν Θεάνθρωπο τῆς αἰώνιας ζωῆς καί σωτηρίας μας.

Ἡ ἄχραντη παρθενική ὕπαρξη καί ζωή τῆς Παναγίας, μᾶς θυμίζει τό πιό μεγάλο ἀνθρώπινο δικαίωμα: ὅτι ὁ ἀκατανόητος καί ἀπερίγραπτος καί ἄχρονος Θεός ―χάρη στήν πανάγια Μητέρα τῆς ἀνθρωπισμένης χρονικῆς παρουσίας Του― ἔγινε συνάμα τόσο ἀνθρώπινος, τόσο δικός μας!

Πιό ἀνθρώπινος ἀπό μᾶς.

Τέλεια ἀνθρώπινος καί τέλεια θεϊκός.

Εἶναι ἡ ζωή καί ἡ ἀνάστασή μας.

Ἡ μοναδική ἐπανεκκίνησή μας, τό πέρασμά μας στή δική Του θεϊκή-θεανθρώπινη παρουσία.

Ἀκόμη καί ὁ θάνατος δέν εἶναι μηδένισμα, ἀλλά συνταίριασμα μέ τόν ἀναστημένο Χριστό, ἐπίγειο ἄνοιγμα στήν αἰώνια θεϊκή-θεανθρώπινη παρουσία Του.

Ὁ ἑορταζόμενος θάνατος τῆς Παναγίας μας, μᾶς σιγουρεύει γιά τήν ὀμορφιά τῆς ζωῆς καί τήν ὀμορφιά τοῦ θανάτου, ὅταν τά ζοῦμε συνταιριασμένοι μέ τόν Υἱό καί Θεό Της.

Γι᾽ αὐτό γιορτάζουμε τήν κοίμηση τῆς Παναγίας, πιό πολύ κι ἀπό τήν γέννησή Της.

Ἡ γέννηση τῆς Παναγίας (τιμώμενη κάθε χρονιά στίς 8 Σεπτεμβρίου) ἐνέχει μέσα της μιάν ἀτέλεια, μιάν ἀνθρωπινότητα συνεσταλμένη, μαζεμένη, ἀνώριμη. Κι ἄς εἶναι γέννηση θαυμαστή, γέννηση χριστολογικά προφητευμένη.

Ἡ Γέννηση τῆς Παναγίας εἶναι τό ξεκίνημα, πού ὁδήγησε στόν Εὐαγγελισμό, γιά νά γίνει πανάγια Κοίμηση καί Μετάσταση, γιά νά γίνει αἰωνιότητα χριστοποιημένη καί μαζί ἐκκλησιασμένη.

Δική Του (τοῦ Χριστοῦ) καί δική μας (ὅλου τοῦ κόσμου).

Φτιάχνουμε σήμερα διεθνῶς ἕναν πολιτισμό “τεχνητῆς διάρκειας”, πού ―δέν ἀποκλείεται ὅμως― νά καταντήσει “δυνάστης” τῆς φυσικότητας, “δυνάστης” τῆς ἐλευθερίας, “δυνάστης” τῆς ἀνθρωπιᾶς, “δυνάστης” τῆς ἀνθρωπινότητας, “δυνάστης” τῆς ζωτικότητας, “ἠλεκτρονική” διαχείριση εὐτελισμένων, μηχανιστική “ἐργαλειοποίηση” μαζικῆς ἀνελευθερίας.

Γιατί ἀκόμη καί μέχρι σήμερα στόν διεθνή ὁρίζοντα ἡ παραδεκτή ἀνθρωπινότητα ἀδυνατεῖ νά καθορίσει τά περιθώρια τῆς μηχανοποίησης τοῦ κόσμου, νά θέσει ὅρια καί φραγές στήν ἀψυχοποίηση τοῦ κόσμου, στήν τεχνητή μετάλλαξη (καί μετάληξη) τοῦ κόσμου. Ἀδυνατεῖ, διότι ἐπιμένει νά ἀγνοεῖ τήν ποιότητα τοῦ κόσμου, τήν θεόκτιστη καί θεόσωστη κτιστότητά του.

Βιωματικά (καί ἰδεοληπτικά) λησμονοῦμε πώς ἡ ζωή εἶναι (καί βιώνεται πληρωματικά ὡς) δῶρο τοῦ Θεοῦ καί ὁ θάνατος εἶναι κάλεσμα τοῦ Θεοῦ (καί μπορεῖ νά βιωθεῖ) ὡς δῶρο Θεοῦ.

Ἡ ζωή (καί ἡ σύσταση ὅλης τῆς κτίσης) εἶναι χάρισμα Θεοῦ.

Ἡ ζωή μας ὀμορφαίνει, ὅσο γίνεται σχέση μέ τόν συνάνθρωπο καί προπαντός σχέση μέ τόν Θεό, ἐκκλησιάζουσα σχέση, ἀπό τόν δρόμο τοῦ Χριστοῦ, μέ τόν τρόπο τῆς Παναγίας.

“Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου” ὁμολογεῖ θεοφώτιστα ἡ Ἐλισάβετ στήν Παρθένο Μαριάμ. Ὑμνολογεῖ τόν δρόμο τοῦ σαρκωμένου Θεοῦ καί εὐγνωμονεῖ τόν τρόπο τῆς ἀειπαρθενικῆς συμμετοχῆς τῆς Θεοτόκου στό ἱστορικό ἄνοιγμα καί στά ἱστορικά ἐγκαίνια αὐτοῦ τοῦ δρόμου.

Ἡ Παναγία ἀπέδειξε ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά γίνει “τόπος συνάντησης μέ τόν Θεό”, “τόπος τέλειας κοινωνίας μέ τόν Θεό”, “τόπος ζωῆς καί ἀνάστασης μαζί μέ τόν Θεό”, “τόπος τῆς πιό τέλειας ἀνθρωπιᾶς”, “τόπος καί χρόνος καί αἰωνιότητα καί ἀφθαρσία” χριστολογημένων καί χριστοποιημένων ἀνθρώπων.

Ἡ ἐποχή μας ἄρχισε πρό πολλοῦ πρῶτα νά μετεωρίζει καί τώρα νά διπλομανταλώνει τίς ἐλευθερίες ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων. Κι ἄς δείχνει νά τίς ἐλευθερο-τροπίζει (εἴτε πολιτισμικά εἴτε νομοτεχνικά).

Προσπαθεῖ νά τίς διασφαλίσει στίς πιό ἀπίθανες λεπτομέρειες, θεωρητικές καί πρακτικές, ἐπιστημονικές καί τεχνητές, δικαιϊκές καί δικαστικές, ἐθνικές καί διεθνικές, τοπικές καί παγκόσμιες.

Καί ὅμως· παρ᾽ ὅλες τίς τόσες διακηρυγμένες κατοχυρώσεις, πάλι βλέπουμε τραγικές ἐπικαιρότητες μηδενιστικῶν εὐτελισμῶν, ἀνελέητες ἑκατέρωθεν ἀπειλές καί ἐπιθέσεις ἀτομικῆς ἤ συλλογικῆς μανίας ὅπου γῆς, μαζικές καταστροφές καί γκρεμίσματα ἐλπίδων, θυματοποιήσεις ἀθώων καί παραγωγές πτωμάτων, ὑπόγειες γενοκτονίες ἠθικῆς διαφθορᾶς καί λατρειοποίηση τῆς φθορᾶς, ἐγκληματική ἀδιαφορία γιά τά “χρονικά περιθώρια” ἐπιβίωσης τοῦ “γήινου καί τοῦ περίγειου χώρου” τῆς πανανθρώπινης ἐπιβίωσης.

Ἔχουμε τόσο πολύ ἀνάγκη ―ἀνάγκη ἐπιβίωσης καί ἀνάγκη ζωῆς― ἀπό μιάν ἀνθρωπινότερη διαπραγμάτευση καί πραγμάτευση τῶν “δικαιωμάτων” μας.

Μήν αὐταπατώμεθα, ψάχνοντας πλέον νά βροῦμε ἤ νά φτιάξουμε αὐτά τά “δίκαια” μόνον ἀνθρωπίνως.

Δέν ὑπάρχει ἀνθρωπινότερη ἀποτύπωση τῶν “δικαίων” μας ἀπό τήν τόσο ἀνθρώπινη καί τόσο θεόσωστη μορφή τῆς Παναγίας μας.

Μᾶς παρουσίασε στόν ἑαυτό Της καί δέν σταματᾶ οὔτε λεπτό νά μᾶς παρουσιάζει τήν θεοκτισία καί χριστοσωτηρία τῶν δικαίων μας, τοῦ ἑαυτοῦ μας, τοῦ κόσμου μας.

Τί περιμένει ἀπό μᾶς;

Ἐκεῖνο τό διακάρδιο τῆς δικῆς μας παραδοχῆς (πού θά τό λέμε τόσες φορές αὐτές τίς μέρες στίς ἐκκλησιές μας): “σῴζοις ἀεί, Θεοτόκε, τήν κληρονομίαν σου”.

Εἴμαστε κληρονόμοι Θεοῦ, γιατί γίναμε συγκληρονόμοι Χριστοῦ, συγκληρονόμοι τῆς ἀνθρωπισμένης θεϊκῆς Του συγκατάβασης, τῆς θεανθρωπότητάς Του.

Ἡ ὁλοκαρδία τῆς ἀφοσίωσης, τῆς ὑπακοῆς, τῆς ἁγνείας, τῆς συνεργίας, τῆς θεοτοκίας, τῆς ἀειπαρθενίας, τῆς ὁλοζωΐας, τῆς θνητότητας καί ἀφθαρσίας τῆς Παναγίας ―ὅλα χριστοαναφορικά, ὅλα χριστολογημένα, ὅλα χριστοποιημένα― μᾶς δείχνουν ἐκεῖνο τό μυστήριο γιά τό ὁποῖο ὑπάρχουμε: “τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός”.

Ἡ Παναγία μᾶς πιάνει κι ἐφέτος καί πάντοτε ἀπό τό χέρι ―μέ τήν κοίμηση καί τήν μετάστασή Της― γιά νά γίνεται σέ μᾶς Μητέρα τῆς ἀληθινά καί παντοτινά χριστολογημένης χριστιανικότητάς μας, τῆς ἐκκλησιαστικῆς χριστιανικότητάς μας, τῆς θεόσωστης ἀνθρωπινότητάς μας.

Ἡ Παναγία μας ὑπῆρξε καί παραμένει “τύπος καί τόπος συνάντησης” μέ τόν σαρκωμένο Θεό, τύπος καί τόπος τῆς Ἐκκλησίας, ἐκκλησιαστικό ἐπίκεντρο στό κέντρο τῆς χριστολατρευτικῆς μας ἱερότητας.

Ἦταν, εἶναι καί θά παραμείνει στό “ἐξαιρέτως” τῆς θείας Λειτουργίας μας καί τῆς μεταλειτουργικῆς μας ἀνθρωπινοποίησης καί χριστοποίησης.

Αὐτό ἀκριβῶς τό δῶρο τῆς Παναγίας μας ἦρθαν νά χαροῦν μαζί μας οἱ συμπανηγυρίζοντες Ἱεράρχες, ὁ Σεβασμιώτατος Ἐδέσσης, Πέλλης & Ἀλμωπίας κ. Ἰωήλ, ὁ Σεβασμιώτατος Μαρωνείας & Κομοτηνῆς κ. Παντελεήμων καί ὁ Σεβασμιώτατος Δράμας κ. Δωρόθεος.

Τούς εὐχαριστοῦμε, τούς παρακαλοῦμε νά εὔχονται πάντοτε γιά μᾶς καί τούς εὐχόμαστε νά εἶναι πάντοτε κήρυκες καί ἑρμηνευτές τῆς ἀληθινῆς Θεομητορικῆς προστασίας στή ζωή μας.

† Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως καί Πολυκάστρου Δημήτριος