Μητροπολίτης Γουμενίσσης Δημήτριος: Η Επέτειος της Ποντιακής Γενοκτονίας

Ἡ ἐπέτειος τῆς Ποντιακῆς Γενοκτονίας στήν Ἀξιούπολη

(ἐπίμετρο εὐλαβικῆς ἀναφορᾶς)

Ὅσο κι ἄν κλαδεύεις ἕνα δέντρο (ἕνα λαό) ὁλοζώντανο, ξαναδίνει κλαδιά καί φύλλα. Ξαναζωντανεύει.

Ἀκόμη κι ἄν πασχίζεις νά τό χαλάσεις ἀπό τίς ρίζες, δέν τό καταστρέφεις, ἄν τό ριζιμιό του ἔχει ρίζες βαθειές, πολύ βαθειές.

Ἄν ἔχει ρίζες βαθειές ὄχι ἁπλῶς στήν μονοδιάστατη πορεία τῆς ἱστορίας, ἀλλά οἰκονομεῖται μέσα στήν καθολική πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιά κάθε ἄνθρωπο καί ὅλη τήν ἀνθρωπότητα ὡς “λεῖμμα” καί ὡς ψηλαφητό τεκμήριο τῆς ἀνεξιχνίαστης φροντίδας Του γιά ὅλη τήν ὑπάρξασα, τήν ὑπάρχουσα καί ὅσην θά διαρκέσει κτίση. Ἡ προφητική μας Πατερική θεολογία ὁμιλεῖ γιά τούς ἀκτίστους θείους λόγους κτίσεως καί διατηρήσεως τοῦ ἐλλόγου ἐν προκειμένῳ κόσμου, πού μᾶς ἀφορᾶ στήν προκείμενη παραβολική ἀναφορά.

***

Μέ αὐτήν τήν θεολογική καί χριστολογική κτισιολογία καί ἀνθρωπολογία, βιούμενη ὠς δυνατή πίστη καί ἐλπίδα στόν ζῶντα Θεό τῶν Ἁγίων καί τῶν ἡρώων καί τῶν μαρτυρικῶν μας προγόνων, διατρέξαμε σάν λαός (κυρίως ἐγχριστωμένος λαός) τίς ὁδούς, τίς διόδους, ἀκόμη καί τίς μαρτυρικότερες παρόδους τῆς ἱστορίας μας.

Ἀξιοτίμητο καί ἀξιΰμνηο παράδειγμα ἡ ἱστορία τοῦ ξερριζωμένου Ἑλληνισμοῦ, ὡς τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ, πού σήμερα μόλις (25/5) τιμήσαμε στήν Ἀξιούπολη τήν ὁρισμένη ἐπέτειο τῆς Γενοκτονίας του (τήν ὁρισμένη ἀπό τήν Βουλή 19η Μαΐου).

Ὁ Μάϊος διατρέχεται ἀπό δύο ὁριακές θλιβερότατες ἐπετείους, τοῦ 15ου καί τοῦ 20οῦ αἰώνα. Δύο “ἁλώσεις”, δύο ἀλύπητα κλαδέματα ἤ καί ξερριζώματα, πού ὅμως δέν ἐξάλειψαν τίς ρίζες μας.

Κλαδιά κατακομμένα καί ρίζες ξερριζωμένες εἴτε ἔγιναν ριζώματα εἴτε ἔγιναν “μπόλι” ψυχωμένης στήριξης εἴτε στή μητροπολιτική Ἑλλάδα εἴτε ὡς ὁμογενειακή διασπορά. Ὄχι μόνο γιά τήν γενετική μας ἁλκή (τήν φυσική, τήν θρησκευτική/ἐκκλησιαστική, τήν πολιτισμική). Ὄχι μόνο γιατί οἱ ρίζες καί τά “μπόλια” ἦταν μαρτυρικά κι ἁγιασμένα, δηλαδή θεοτίμητα. Ἀλλά προπαντός γιατί εἴχαμε γιά ριζιμιό μας τόν οὐρανό· τίς πολλές πρεσβεῖες τῆς πολυώνυμης Θεοτόκου καί τῶν ἀμέτρητων Ἁγίων, μέ τούς ὁποίους γιά αἰῶνες “ἀνακράθηκε” χαριτόδωρα ἡ Ρωμιοσύνη.

***

Μέ αὐτήν τήν συγκίνηση νά δονεῖ τήν ψυχή μου (ἔστω κι ἄν φαίνεται “συγκεκλεισμένη”), και προπαντός μέ αὐτήν τήν αἰσιοδοξία τῆς πιστευούσης ἐλπίδος τιμήσαμε κι ἐμεῖς ―ὡς Ποιμενάρχης τῆς θεοσώστου ἐπαρχίας μας, μαζί μέ κληρικούς καί συνεκκλησιασμένους καί Ποντιακά Σωματεῖα― τήν φετινή ἐπέτειο τῆς Ποντιακῆς Γενοκτονίας καί τά μνημόσυνα τῶν θυματικῶν ἐκείνων ἱερῶν μελῶν τῆς φυλῆς μας στήν Ἀξιούπολη, στόν Ναό τῆς Παναγίας-Ἄξιόν Ἐστιν.

Καί κρίναμε πώς ἔπρεπε νά μεταδώσουμε τήν ὄντως ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως, την ὀμμάτωση τῶν ψυχῶν καί τῶν καρδιῶν μας μέ τήν μόνη ἀειζῶσα καί ζωοποιό χάρη καί εὔσπλαγχνη πρόνοια τοῦ σωτῆρος ἠμῶν Θεοῦ.

Ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου μετράει καί γεννᾶ διαρκῶς ἀριθμήσεις ἀπαλοιφῶν.

Ἡ κακία τοῦ κόσμου σωρεύει μηδενικά βαθμιδωτῶν μηδενισμῶν, πασχίζοντας νά σβήσει τήν θεόκτιστη κτίση (τήν ἔλλογη, ἀλλά καί τήν ἄλογη).

Ὅμως, ὁ κόσμος εἶναι θεόκτιστος. Καί ἡ πίστη μας εἶναι θεόσωστη. Ἀκόμη κι ὁ πολιτισμός μας (ἡ ἱστορική μας διαχρονία) αἱματωμένος ἀπό τίς πιό ὁριακές ἱστορικές τραγικότητες, ναοποιεῖται διαρκῶς στήν ἅγια κολυμβήθρα τῆς θεοκοινωνίας. Ἀπόδειξη οἱ ἅγιοι καί οἱ δίκαιοι τῶν χρόνων μας.

Πέρα ἀπό τήν φετινή σύμπτωση τῆς ἐπετειακῆς ἡμερομηνίας, πάντως τά φετινά μεθέορτα τοῦ αἰωνίου Πάσχα καί ἡ ὀμμάτωση τοῦ τυφλοῦ ἀπό τόν αὐτοφανερωθέντα σαρκωμένο Υἱό τοῦ Θεοῦ καί Σωτήρα μας μᾶς κομίζουν τό μήνυμα τῆς ἄφθιτης ἐλπίδας. “Ἐγώ ἦλθον ἵνα ζωήν ἕχωσι καί περισσόν ἔχωσι”, αὐτοσυστήνεται ὁ ἐνανθρωπισμένος Θεός.

“Ἡ ζωή καί ἡ ἀνάστασις ἡμῶν, Κύριε, δόξα σοι”.

***

Παράλληλα μέ τίς ἱστορικές διεκδικήσεις ἀναγνώρισης τόσων ξερριζωμῶν καί τόσων ἀλύπητων βαρβαροκλαδεμάτων, γνωρίζουμε πώς ὑπάρχουμε θεοκτίστως, γιά νά σωζόμεθα θεοσώστως.

Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου (τῆς ἱστορικῆς Ἱ. Μονῆς Σουμελᾶ) καί τοῦ σήμερα τιμηθέντος Τιμίου Προδρόμου (τῆς ἱστορικῆς Ἱ. Μονῆς Βαζελῶνος) εἴθε νά ζοῦν ἐν θείᾳ ἀναπαύσει οἱ δίκαιοι τῶν ἀπαράγραπτων ἐθνικῶν μας βασάνων. Εἴθε κι ἐμεῖς νά μήν ἀπολησμονοῦμε τό εὐλογημένο ριζιμιό τόσων ἀνασπασμένων καί μεταφυτευμένων ὁλοζώντανων ριζῶν μας.

Τόν Ἀναστάντα Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.

† Ὁ Γουμενίσσης, Γεφύρας, Ἀξιουπόλεως καί Πολυκάστρου Δημήτριος