Ο εργοδότης δεν είναι ρόλος! Είναι απόδειξη αντίληψης

Δεν είναι οι αποφάσεις που τον ορίζουν, αλλά το πώς αντιδρά όταν όλοι τον κοιτάζουν σιωπηλοί.
Το να απασχολείς προσωπικό δεν είναι μια απλή διαχειριστική πράξη. Είναι η πιο καθαρή μορφή ευθύνης στην επιχειρηματική ζωή. Και αν νομίζεις ότι το HR είναι υπόθεση γραφείου ή πρόσληψης, τότε δεν έχεις καταλάβει τίποτα από διοίκηση ανθρώπων.

Γράφει ο *Τάσος Δουκέρης

Οι άνθρωποι σε μια επιχείρηση δεν ανήκουν στο payroll – ανήκουν στο σύστημα επιρροής που εσύ διαμορφώνεις.

Από την επίβλεψη στην ηγεσία

Ο σημερινός εργοδότης καλείται να ηγείται, όχι να «επιβλέπει», να διατάζει ή να μετακυλίει ευθύνες.
Οφείλει να βλέπει πίσω από το επάγγελμα, πίσω από τη θέση, πίσω ακόμη και από το “καλημέρα”.
Γιατί ο εργαζόμενος που σήμερα δεν μιλάει, είναι ο ίδιος που αύριο θα κάνει τη διαφορά – ή θα κλείσει την πόρτα φεύγοντας σιωπηλά.

Ό,τι δεν είναι γραμμένο στο συμβόλαιο, είναι αυτό που σε ορίζει

Η διοίκηση ανθρώπινου δυναμικού δεν είναι θέμα ΕΣΠΑ, πολιτικής μισθών ή παρουσιολόγιου. Είναι θέμα χαρακτήρα, συνέπειας και αλήθειας.
Ένας ηγέτης στον χώρο εργασίας δεν πείθει με την ισχύ – αλλά με τη δικαιοσύνη του.

Όσο πιο απρόσωπη γίνεται μια εταιρεία, τόσο πιο πολύπλοκα γίνονται τα προβλήματά της.
Οι καλύτεροι εργοδότες δεν είναι αυτοί που προσφέρουν τα υψηλότερα πακέτα, αλλά αυτοί που ξέρουν:

-Να ακούν χωρίς ατζέντα

-Να διορθώνουν χωρίς επίδειξη

-Να επιλέγουν χωρίς προκατάληψη

Αν δεν μπορείς να μιλήσεις με τον υπάλληλό σου για ό,τι τον απασχολεί, χάνεις το δικαίωμα να του ζητάς απόδοση.

Τα συχνά λάθη δεν είναι «Λάθη» – Είναι επιλογές

Πολλοί εργοδότες νομίζουν ότι είναι “δίκαιοι” επειδή πληρώνουν στην ώρα τους.
Άλλοι ότι είναι “ανοιχτόμυαλοι” επειδή ανέχονται την άποψη του άλλου.
Αλλά το να μην φωνάζεις δεν σημαίνει ότι διοικείς. Και το να μην επιβάλλεσαι δεν σημαίνει ότι εμπνέεις.

Συχνά οι εργοδότες:

-Αποφεύγουν τη σύγκρουση αντί να τη διαχειρίζονται

-Εκπαιδεύουν μόνο για να «βγει η δουλειά», όχι για να ανθίσει ο εργαζόμενος

-Κάνουν υποδείξεις χωρίς να έχουν κάνει ποτέ ανατροφοδότηση

-Ζητούν αφοσίωση χωρίς να έχουν προσφέρει κατεύθυνση

Μετά απορούν γιατί “δεν τους βγαίνει το προσωπικό”.
Ο εργαζόμενος όμως δεν είναι εργαλείο. Είναι αντάμωμα. Και το αν θα φέρει αξία ή ζημιά, εξαρτάται από το πόσο καθαρή ήταν η αρχική πρόθεση.

Πριν Μιλήσεις, Δες Πού Κοιτάς

Ο εργοδότης φαίνεται όταν απολύει, όχι όταν προσλαμβάνει.
Όταν ακούει κατηγορία και δεν υψώνει φωνή.
Όταν αμφισβητείται και κρατά την ησυχία του – όχι για να υπομείνει, αλλά για να καταλάβει.
Όταν θυμώνει και δεν εκδικείται.

Η ψυχραιμία σου είναι η μεγαλύτερη παροχή που μπορείς να προσφέρεις σε μια ομάδα που φοβάται.

Η Ερώτηση που Ορίζει την Ηγεσία

Η πιο ουσιαστική ερώτηση δεν είναι “πόσοι δουλεύουν για μένα”, αλλά:
“Πόσοι άνθρωποι γίνονται καλύτεροι επειδή εργάζονται μαζί μου;”
Εκεί κρύβεται όλη η διαφορά.

Και κάτι ακόμα…

Μην εμπιστεύεσαι κανέναν που δεν σε ρώτησε ποτέ “πώς είσαι”.
Αυτό ισχύει για υπαλλήλους, αλλά πρώτα απ’ όλα για εργοδότες.

Στην τελική, ό,τι δίνεις – σε βρίσκει. Όχι μόνο σαν φήμη, αλλά σαν τρόπο λειτουργίας της ίδιας σου της επιχείρησης.
Ο πολιτισμός σου δεν φαίνεται στην ιστοσελίδα σου, αλλά στο πώς αποχαιρετάς αυτούς που φεύγουν.

*Τάσος Δουκέρης:

Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων-Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αρθρογράφος-Αντιπρόεδρος Πανελλήνιας Ένωσης Λογιστών-Οικονομολόγων

από το INDICATOR.GR