ΠΑΟΚ: Τέλος εποχής…

Ο «τελευταίος χορός» αυτής της ομάδας ήταν μελαγχολικός και πένθιμος και σίγουρα επισπεύδει τις αποφάσεις για το μέλλον. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…

Κι έρχεται κάποια στιγμή που η ίδια η ζωή, το ίδιο το ποδόσφαιρο δίνει από μόνο του τις απαντήσεις. Δεν υπάρχουν πια ούτε δικαιολογίες, ούτε στρογγυλέματα. Δεν υπάρχουν ούτε λόγια, μα ούτε και χαλάκι για να κρυφτεί κάτι από κάτω.

Υπάρχουν μόνο γεγονότα. Υπάρχουν κάποια βράδια που μοιάζουν σκέτο αλάτι σε ανοιχτές πληγές. Κάποια βράδια που επισπεύδουν αποφάσεις. Καλές ή κακές θα δείξει.

Στην θέση που βρίσκεται ο ΠΑΟΚ, βρέθηκε στο παρελθόν η ΑΕΚ. Όχι μία ή δύο φορές, αλλά πολύ περισσότερες. Έπεσε κάτω, πληγώθηκε, τσαλακώθηκε, υπέφερε. Είδε τον εγωισμό της να γίνεται σμπαράλια, γέμισε την ιστορία με χαμένους τελικούς, μα αυτές οι αποτυχίες την πείσμωσαν, την ατσάλωσαν, την βοήθησαν να ψαχτεί περισσότερο, να αλλάξει πράγματα, να τολμήσει, να χτίσει ξανά από την αρχή. Θέλει κουράγιο όλο αυτό.

Όπως κουράγιο θέλει να παίζεις με παίκτη λιγότερο από το 5ο λεπτό και όσο περνάει ο χρόνος το αριθμητικό μειονέκτημα να φαίνεται όλο και λιγότερο.

Οι πραγματικά καλές ομάδες ξέρουν να δίνουν απαντήσεις σε πραγματικό χρόνο και να λύνουν και τις πιο δύσκολες εξισώσεις, ακόμα και όταν στο διαγώνισμα πέσουν θέματα που δεν ήταν SOS.

Η αποβολή του Ρότα μόλις στο 5ο λεπτό ήταν μία απρόσμενη, απρόβλεπτη, τρελή εξέλιξη. Σε ένα ανάλογο σενάριο πριν μερικές εβδομάδες, με πρωταγωνιστή τον Κάργα, ο ΠΑΟΚ πανικοβλήθηκε, τα ‘χασε, παραδόθηκε, σχεδόν διαλύθηκε.

Αντιθέτως, η ΑΕΚ ψάχτηκε, άλλαξε, βγήκε από την ζώνη ασφαλείας της. Ο Πινέδα έγινε δεξιός μπακ. Ο Γκατσίνοβιτς έγινε κόφτης. Ο Τσούμπερ έγινε εξτρέμ. Ο ένας έπαιξε για τον άλλον. Και όλοι για τον Ρότα. Ο ορισμός της ομάδας.

Στην νέα αυτή συνθήκη, ο ΠΑΟΚ, μία λιγότερο καλή ομάδα από την ΑΕΚ, πνίγηκε στο άγχος του «πρέπει». Όλη την χρονιά, οι παίκτες του έβλεπαν την εστία σαν κουμπότρυπα, ακόμα και σε «χαλαρά» ματς. Σε αυτό το βράδυ, με το άγχος να βαραίνει τα πόδια και το μυαλό, την έβλεπαν ακόμα μικρότερη.

Το όλο σκηνικό φώναζε πια από χιλιόμετρα πως αποτελεί «The last dance» για αυτό το γκρουπ παικτών, κάπως έτσι το είχε προλογίσει και η ΠΑΕ στο promo βιντεάκι. Μόνο που αυτή τη φορά δεν υπήρχε happy end, αλλά μία θλιβερή εικόνα, που κηλιδώνει την ποδοσφαιρική υστεροφημία παικτών που δημιούργησαν την πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία του συλλόγου. Μία τέτοια εξέλιξη δεν επιταχύνει απλώς τις εξελίξεις. Τις επιβάλλει.

Οι παίκτες του ΠΑΟΚ δεν νικήθηκαν όμως μόνο πνευματικά. Νικήθηκαν και σωματικά, το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που χρειάζεται σώμα, δύναμη, ταχύτητα, έκρηξη, αντοχή. Οι μισοί και πλέον παίκτες της ενδεκάδας του (Σάστρε, Ράφα Σοάρες, Τάισον, Ζίβκοβιτς, Τόμας, Αουγκούστο, Κωνσταντέλιας) ήταν από 1,77 και κάτω. Πως αυτή η ομάδα να κερδίσει μάχες σε αμυντικά και επιθετικά στημένα, πως να πάρει δεύτερες μπάλες, πως να πιέσει, πως να «δείρει», πως να φοβερίξει; Ένα εμφανές λάθος στο κάστινγικ, που ξεφεύγει από το γέρικο σασί όσων ετοιμάζονται για απόσυρση.

Κάποια στιγμή μέσα στα πλέι-οφ άρχισε να φαίνεται ότι ο Λουτσέσκου σταμάτησε να πιστεύει στο υλικό του. Η απόφαση του να μην πειράξει τίποτα μέχρι το 60ό λεπτό, παρότι ο Τιτανικός είχε χτυπήσει παγόβουνο λέει πολλά. Η απόφαση του να προδώσει τις ποδοσφαιρικές αρχές του και να παίξει με τρεις στόπερ, μετά με δύο φορ, μετά όλοι μπροστά έτσι γενικά, χωρίς κάποιο πλάνο ή δομή, μαρτυρά ακόμα περισσότερα.

Δεν είναι απλώς ο τελευταίος χορός, το τέλος μιας εποχής ή ένα συναισθηματικό άδειασμα. Είναι ένα τεράστιο τραύμα, που θα κάνει πολύ καιρό να επουλωθεί. Ένα αποτέλεσμα που θα φέρει σεισμικές δονήσεις, εσωστρέφεια, αμφισβήτηση για όλους και για όλα, μία εξέλιξη που ναρκοθετεί και την επόμενη σεζόν, αφού χρειάζονται τρεις καλοκαιρινές προκρίσεις για να έρθει η πρόκριση σε ομίλους Conference League.

Η κεντρική ιδέα στο πρότζεκτ του ΠΑΟΚ είναι σπουδαία, μα χρειάζονται γενναίες κινήσεις και ακόμα πιο γενναίες αποφάσεις για να δημιουργηθεί ξανά μία ομάδα με μέταλλο, ποιότητα και ένστικτα νικητή. Η ανερμάτιστη, λιγόψυχη, soft σε σώμα και μυαλό ομάδα του Βόλου έμοιαζε τόσο φλατ, που δεν προκαλεί θύμο, νεύρα ή θλίψη, μα ένα συναισθηματικό κενό. Ο επόμενος ΠΑΟΚ που θα χτιστεί θα πρέπει να δώσει μάχη για να κερδίσει την χαμένη εμπιστοσύνη και την ταύτιση με τον κόσμο του.

Από το 2010 που ο Ιβάν Σαββίδης άλλαξε την ιστορία αυτού του συλλόγου υπήρξαν πολλά δύσκολα βράδια. Αυτό είναι σίγουρα ένα από τα δυσκολότερα…

πηγή: sdna.gr