Σκύδρα - Ευχαριστήριο της συγγραφικής ομάδας του βιβλίου «Μοίρασμα»

Η συγγραφική ομάδα του βιβλίου ΜΟΙΡΑΣΜΑ το οποίο παρουσιάστηκε σε ειδική εκδήλωση την Δευτέρα 20-10-2025 στο Πνευματικό Κέντρο Σκύδρας, αποστέλλει  ευχαριστήριο 

Κείμενο Παρουσίασης από την Κωνσταντίνα Βαδάση

Ανήμερα της Αγίας Παρασκευής, καλοκαίρι 2023 και η ιδέα πέφτει σε ένα κεντρικό καφέ της πόλης σε μια ομήγυρη κάποιων από τους 14 μας. Δε γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας, ακόμη κι αν κάποιοι από εμάς έχουμε σπαταλήσει πολύ χρόνο ο ένας με τον άλλον πάνω από τσίπουρα, σε διπλανά γραφεία ή σε παρακείμενες πολυκατοικίες. Κάποιοι αγνοούν την ύπαρξη ορισμένων άλλων, άλλος από μας μπορεί να σκόνταφτε πάνω στον άλλον και να του έλεγε μια απλή Καλημέρα ή και ένα τίποτα. Άνθρωποι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ, αλλά στα 18 έφυγαν, κάποιοι που επέστρεψαν μετά από κάποια χρόνια, κάποιοι που επέστρεφαν ξανά και ξανά. Κάποιοι που επιστρέφουν ακόμη. Και ορισμένοι άλλοι που δεν έφυγαν ποτέ! Το σύνθημα δίνεται, ο χρόνος ξεκινάει, η ομήγυρη διακτινίζεται ανάμεσα στα μολύβια, στα χαρτιά και τις ιδέες του καθενός.

  Οι όροι του παιχνιδιού είναι λιτοί και σαφείς: «Εμπνευστείτε με αφόρμηση ένα πράγμα: τη ΣΚΥΔΡΑ! Πιάστε το νήμα και κλώστε το. Τυλίξτε το, ξετυλίξτε το. Κόκκινη κλωστή δεμένη; Να αρχίσετε ένα παραμύθι; Ξεμπερδέψτε το κουβάρι να βρούμε την άκρη του νήματος; Ποιος ξεκίνησε από πού; Γράψτε εν πάση περιπτώσει ό,τι θέλετε. Και καλέστε. Προσκαλέστε στην παρέα μας κι άλλους: όποιον νομίζετε πως θα ‘θελε να παίξει.
Η κλεψύδρα είπαμε γύρισε, ο χρόνος άρχισε να κυλάει. Για την ακρίβεια να τρέχει. Μέχρι που οι γραφίδες έκαναν τη δουλειά τους κι ήρθε η ώρα της ανάγνωσης. Ξανά μαζί, όλοι μαζί, κάτω από τη Στέγη των Τεχνών (και των Γραμμάτων θα συμπλήρωνα), σαν στο Κρυφό Σχολειό, διάβαζε ο καθένας την έμπνευσή του, ομολογούσε όσα του ψιθύρισε στο αφτί η μούσα του, η ΣΚΥΔΡΑ.

  Και ξαφνικά διαπιστώνεται κάτι περίεργο:
-η Λιάνα αναφέρει στο κείμενό της για την πλημμύρα ένα μωράκι που σώθηκε τελευταία στιγμή από τον χείμαρρο της Τάφρου 66, καθώς το ‘βαλε κάποιος πάνω σε μία ψηλή συρταριέρα. Το ‘χε ακούσει. Μα δεν είχε καταλάβει πως το κοριτσάκι αυτό ήταν η 8 μηνών τότε Κωνσταντίνα.

  -Ο Χρήστος αυθόρμητα έχει ως κεντρικό πρόσωπο την Όλγα.

  -Ο Γιώργος στο ποίημά του επικεντρώνεται στο ποτάμι και στον εορτασμό των Φώτων. Και τελικά ο συνειρμός ποτάμι-Φώτα-Σταυρός εντοπίζεται στο κείμενο του Κυριάκου και της Θέδας, σαν να το ποτάμι αυτό να έχει μόνο αυτόν τον ρόλο. Να ζει για μια μέρα τον χρόνο. Των Φώτων.

  -Ο Νίκος αναφέρει ένα επεισόδιο που θυμάται πολύ χαρακτηριστικά στα μαθητικά του χρόνια με έναν μικρό μπαρμπέρη, τον Αντωνάκη το μπαρμπεράκι, όπως λέει χαρακτηριστικά για να διαπιστώσουμε πως τελικά επρόκειτο για τον μπαμπά της Κωνσταντίνας, την ύπαρξη της οποίας αγνοούσε εξ αρχής.
-Η Σοφία, ενώ καταπιάνεται με τους πελαργούς και το φευγιό τους και το πήγαινε-έλα τους, δεν ξέρει πως και ο Χρήστος έχει εστιάσει τόσο πολύ σε αυτούς ως σύμβολο της Σκύδρας, που έχει γράψει πως οραματίζεται για αυτούς μια γιορτή-αφιέρωμα μα...

  -Ο Χρήστος όμως θίγει και την ύφεση στο ροδάκινο, κάτι που δε διαφεύγει ούτε από το κείμενο της Ελπίδας.
-Ο Σωτήρης περιγράφει με ποιητικό τρόπο τις γυναίκες των χωριών της Σκύδρας λες και είχε μπροστά του τις φωτογραφίες με τις γιαγιάδες που πρόσθεσε η Κωνσταντίνα στο κείμενό της τον καιρό που τις πήρε συνέντευξη. Αλλά δεν τις είχε μπροστά του!

-Ο Κυριάκος στο ένα του κείμενο κλείνει με την πλημμύρα της Τάφρου 66 αφήνοντας ανοιχτή τη συνέχεια, για να πιάσει το νήμα η Λιάνα και να μας ξυπνήσει μνήμες.
-Η Δήμητρα αναφέρει ονόματα κα αναφέρεται σε σημεία που όλοι μας έχουμε μπλέξει στα κείμενά μας βάζοντάς μας σε σκέψεις για το πόσο γνωστοί, φίλοι, ή συγγενείς μας είναι οι ήρωες.

  -Ενώ η Τερέζα γράφει ένα παραμύθι τόσο αλληγορικό που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν ξαναγράφει τα κείμενα όλων μας μέσα από το πρίσμα του συμβολισμού.

Τώρα βέβαια εσείς που το ακούτε, μπορεί να μην ενθουσιάζεστε. Να το βρίσκετε λογικό ή φυσιολογικό. Άλλωστε ο τόπος είναι μικρός για να συγ-χωρεί συμπτώσεις μεγάλες. Διαβάζοντάς το όμως θα διαπιστώσετε κι εσείς με τη σειρά σας πως αυτή η κατά κάποιον τρόπο αυτοαναφορικότητα προέκυψε εντελώς ασυνείδητα, τυχαία και συμπτωματικά. Ως εκ τούτου δεν κατασκευάστηκε για να εξυπηρετήσει κανέναν σκοπό. Και μάλιστα προέκυψε ανάμεσα σε ανθρώπους που μέχρι εκείνη τη στιγμή που γίνανε αυτή η παρέα μπορεί και να αγνοούσε ο ένας την ύπαρξη του άλλου.

  Και τα κείμενα; «Τι είδους κείμενα είναι;» μας ρωτάτε. Σας απαντάμε λοιπόν πως θα μπορούσε να πει κανείς ότι το σύνολό τους θυμίζει "ασκήσεις" δημιουργικής γραφής, γιατί αφορούν την ιστορία, τη φαντασία, το όραμα, το βίωμα, την εξομολόγηση, το σύμβολο, την μυθοπλασία, το μέτρο, το ρυθμό, την ταυτότητα για/από/σε/προς αυτόν τον τόπο που ονομάζεται Σκύδρα!
Να σας συστηθούμε λοιπόν μέσα από τα γραπτά μας:
-Είμαι ο Λεωνίδας και γράφοντας το προσωπικό μου αυτοεθνογραφικό κείμενο κατάλαβα πόσο πολύ καθόρισαν την επαφή μου με τον τόπο οι μυρωδιές του. Οι επιδράσεις μου από αυτήν γίναν δράσεις ΓΙΑ αυτήν και αποδράσεις ΣΕ αυτήν. Το μόνο που θέλησα ήταν να βάλω ένα μικρό λιθαράκι σε αυτό που ονομάζεται πολιτισμός και να το αναδείξω.
-Αντί να είμαι η Ελπίδα έγινα η ίδια η Σκύδρα και Αντί για ένα διήγημα σας εξομολογούμαι. Τι θα έλεγε λοιπόν «Η Σκύδρα, αν είχε στόμα, αν μιλούσε...από το πώς γεννήθηκε, από πόσα σκαμπανεβάσματα πέρασε, μέχρι το τι προσδοκά από το μέλλον, εκτός από την Ανάσταση νεκρών...

-Είμαι η Κωνσταντίνα κι από τότε που συνειδητοποίησα τον πλουραλισμό αυτού του τόπου σε γλώσσες, πολιτισμούς και διαλέκτους με στοιχειώνει αυτό το «ΚΑΝΟΝΙΚΑ» που τόλμησα και ξεστόμισα κάποτε στον καθηγητή μου της ιστορικής γλωσσολογίας. Όχι δεν είμαστε Κανονικοί. Ή... μπορεί και να είμαστε. Είμαστε όμως σίγουρα ξεχωριστοί, γιατί είμαστε πολλοί και διαφορετικοί. Διάφοροι, αλλά όχι αδιάφοροι. Αποτελούμε μελέτη περίπτωσης στα γλωσσικά θέματα και όχι μόνο...

-Είμαι ο Νίκος και η Σκύδρα είναι για μένα ένα σεντούκι με θησαυρίσματα, μια μπιζουτιέρα με τιμαλφή, μόνο που... όπου τιμαλφή είναι οι μνήμες που μου γεννήσαν τα γύρω χωριά: το Αρσένι, το Πλεύρωμα, η Πετριά, τα Σεβαστειανά, τα πανηγύρια και η συγκομιδή των ροδακίνων, τα σχολικά μου χρόνια στο κεφαλοχώρι της περιοχής της Σκύδρας, η καθημερινότητα που μπορεί μπλεγμένη με τη ρουτίνα να την προσπερνάς αδιάφορα και ασθμαίνοντας, μα μεγαλώνοντας αντιλαμβάνεσαι πως αυτό το καθημερινό είναι που σμίλεψε εσένα και συνάμα τόσους άλλους.

-Είμαι ο Κυριάκος και ανάμεσα στους φίλους μου είναι ο Άγγλος Ασθενής, ο Ερμής, ο Σιλβέστερ και ο Μπάτμαν, γιατί μένουν στη γειτονιά μου και ενίοτε τους φιλοξενώ στο σπίτι μου. Όχι, καλέ...ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΟΣ. Ούτε έχω παραισθήσεις. Απλά η Σκύδρα έχει και φύση: δέντρα, ποτάμια, ζώα και μάλιστα αδέσποτα και είναι η έγνοια μου ολημερίς. Τα μάζεψα, τα βάφτισα, τα τάισα και τα ταΐζω ακόμα, γιατί είναι κομμάτι της γειτονιάς μου στο παρκάκι της Θεοδωρουπόλεως, της πόρτας του σπιτιού μου, της οικογένειάς μου πλέον.

-Είμαι η Λιάνα και με στοιχειώνει ένας εφιάλτης, όπως πολλούς Σκυδραίους από το βράδυ της 19ης Νοεμβρίου του ’79: η Τάφρος 66 που υπερχείλισε και πλημμύρισε τις ζωές μας με ζοφερές αναμνήσεις. Η Σκύδρα εκπέμπει SOS. Βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Μια εμπειρία που δε θα ξεχάσει ποτέ κανένας Σκυδραίος που είχε την ατυχία να τη βιώσει, αλλά και την τύχη να επιβιώσει...

-Είμαι ο Γιώργος και για μένα η συνοικία «Χωριό» στη Σκύδρα = «Φώτα» = Σταυρός = 6 Γενάρη = σήμερα τα φώτα κι φωτισμός. = Το ΦΩΣ που με συντρόφευσε όλα αυτά τα χρόνια, που φώτισε τους δρόμους και τα σκοτεινά μου μονοπάτια.

-Είμαι ο Σωτήρης και στη ζωή μου θαύμασα εκείνες τις γυναίκες του χωριού μου ή μάλλον των χωριών γύρω από τη Σκύδρα με τα ηλιοκαμένα πρόσωπα, να ροζιασμένα χέρια, τις μόνιμες ποδιές τις δεμένες στη μέση γυναικών του μόχθου, της δουλειάς και του μεροκάματου, στα χωράφια, στα εργοστάσια, στις αυλές: με ένα μαντήλι για κεφαλοδέσιμο, με ένα μαντήλι στα χέρια για χορό, για χαρά ή για πένθος, για να σκουπίζεις τον ιδρώτα.
-Είμαι η Σοφία ή μάλλον...δεν είμαι η Σοφία. Είμαι ένας Πελαργός που κάθε άνοιξη επιστρέφει στη Σκύδρα και η άφιξή μου προκαλεί χαρά στους Σκυδραίους τόση που με κάναν λογότυπο πλάι στον καρπό του μόχθου τους, το ραδάκινο.

-Είμαι η Δήμητρα κι έχω φαντασία πολλή. Γράφω ένα διήγημα με φόντο τη Σκύδρα, λίγο τρομακτικό, περισσότερο ιστορικό, μα πιο πολύ μυστηριώδες, που εξελίσσεται στα χρόνια του Εμφυλίου. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι καθαρά συμπτωματική. Ή μήπως δεν είναι....;;;;

-Είμαι η Τερέζα και αγαπώ τα ζώα, τα παιδιά και τα παραμύθια. Κι έγραψα κάτι συνδέοντας και τα τρία. Αγαπώ τον συμβολισμό, την αλληγορία, το ψάξιμο πίσω από τις λέξεις. Τι θέλει να ο ποιητής ή ο πεζογράφος; Μαντέψτε!
-Είμαι η Θέδα. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Σκύδρα που είναι μια χούφτα σπίτια πεταμένα στον κάμπο, περικυκλωμένα από ροδακινοχώραφα, χωρίς σπουδαία αξιοθέατα, χωρίς ξεχωριστά τοπία. Αλλά δεν έχω παράπονο. Δεν ήμασταν ξεχασμένοι. Κάθε άλλο. Ο σταθμός ήταν για μας αεροδρόμιο και λιμάνι και λεωφόρος. Τα τρένα ήταν τα πλοία και τα αεροπλάνα μας. Πήγαινες όπου ήθελες και από όπου ήθελες ερχόσουν. Οι ράγες ήταν οι αλυσίδες που μας κρατούσαν συνδεδεμένους.

-Είμαι ο Χρήστος και έχω για αυτόν τον τόπο όραμα και όνειρα. Έχω φανταστεί πολλές φορές αυτόν τον τόπο αλλιώς. Έχω προτάσεις, αντιπροτάσεις, σχέδια. Τριγυρίζω στην πόλη μου και στις όμορφες γωνιές της και ταυτόχρονα με τριγυρίζουν κι άλλες ιδέες για ακόμη περισσότερη ομορφιά. Αλλά και εκτιμώ και κάνω τον σταυρό μου και ευχαριστώ την τύχη μου που κατοικώ σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, που μας προσφέρει σχεδόν τα πάντα, που είναι κοντά στα πάντα, και στα βουνά και στις θάλασσες, στις πρωτεύουσες νομών και στη συμπρωτεύουσα, δίνοντάς μας παράλληλα τη δυνατότητα να δημιουργούμε και να παράγουμε.

-Είμαι η Όλγα και παραφράζοντας τον Σταυριανό έκανα πραγματικότητα στη ζωή μου τους στίχους του, γιατί είπα να φύγω. Και έφυγα. Αλλά τελικά δεν έφυγα ποτέ!

  Ξαναγύρισα. Όχι γιατί δεν είχα άλλη επιλογή. Αλλά γιατί πάντα θα ξαναγυρίζω.

Η Σκύδρα δεν είναι για μένα απλά ένας τόπος όπου πηγαίνεις, αλλά απ’ όπου επιστρέφεις.
Με τα μάτια γεμάτα ουρανό.

Μόνο ουρανό. Τίποτ’ άλλο από έναν βαθύ, καταγάλανο και καθαρό ουρανό.
Γιατί κατάλαβα πως αυτός ο ίδιος ο ουρανός, θα μ’ ακολουθούσε για πάντα.

 
 Ευχαριστήριο της συγγραφικής ομάδας του βιβλίου «Μοίρασμα»

Ευχαριστούμε θερμά τον Δήμο Σκύδρας, αρωγό της προσπάθειάς μας αλλά και όλες - όλους όσους τίμησαν με την παρουσία τους την εκδήλωση βιβλιοπαρουσίασης του βιβλίου Το Μοίρασμα στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Σκύδρας, τη Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2025.

Το βιβλίο συνέγραψαν άνθρωποι του Δήμου Σκύδρας που με τα βιώματά τους μέσα από τα κείμενά τους, πεζά και ποιήματα, διαφυλάσσουν την ψυχή της Σκύδρας, κόντρα στους κινδύνους της αλλοτρίωσης και του ατομισμού, υπογραμμίζοντας την ανάγκη για επικοινωνία και συνεργασία.

Με εκτίμηση, τα μέλη της συγγραφικής ομάδας:

Ελπίδα Αποστολίδου, Κωνσταντίνα Βαδάση, Λιάνα Γκαϊτατζή, Λεωνίδας Γκέλος, Χρήστος Ζηκούλης, Δήμητρα Θεοδωρίδου, Σοφία Θεοδωρίδου, Θέδα Καϊδόγλου, Σωτήρης Καρακούτσης, Νίκος Καρβουνάς, Τερέζα Μιχαηλίδου, Όλγα Μουρατίδου, Γιώργος Σαμαρτζίδης, Κυριάκος Χατζηβασιλειάδης και η εικαστικός Ελένη Θεοφυλάκτου.



 Κριτική παρουσίαση από την αναγνώστρια του βιβλίου,
Βάσω Σεϊρέκα

Καλησπέρα,
Είναι ιδιαίτερη τιμή για εμένα να βρίσκομαι εδώ απόψε ανάμεσα σας για να μιλήσουμε για το «ΜΟΙΡΑΣΜΑ».

Ένα βιβλίο που δεν περιορίζεται απλώς στις σελίδες του αλλά διαχέεται στην σκέψη και στην ψυχή του αναγνώστη.

Σε μια εποχή που συχνά κυριαρχεί η ατομικότητα, ένα τέτοιο βιβλίο μας υπενθυμίζει την σημασία της συλλογικότητας.

Κάθε κείμενο κουβαλά την μοναδική ταυτότητα του δημιουργού του, και όταν αυτές οι ταυτότητες συναντιούνται δημιουργείται κάτι πολύ μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών του.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που γεννήθηκε μέσα από τις αφηγήσεις, τις μνήμες και τις προσωπικές διαδρομές ανθρώπων που ζουν εδώ ή που έχουν ριζώσει εδώ, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Ένα έργο που δεν επιχειρεί απλώς να περιγράψει έναν τόπο, αλλά να τον φωτίσει από μέσα, μέσα από τα μάτια και τις εμπειρίες εκείνων τον κουβαλούν καθημερινά μέσα τους.

Η Σκύδρα, με την δίκη της ιστορία, τις σιωπές και τους ήχους της γίνεται στο βιβλίο κάτι παραπάνω από σκηνικό, γίνεται πρωταγωνίστρια.

Ο αναγνώστης συνδέεται και ταυτίζεται με τα κείμενα, αφού ως κεντρικό μοτίβο χρησιμοποιείται η μνήμη.

Οι φωνές που συνδέουν αυτό το συλλογικό έργο διατηρούν, η κάθε μια την προσωπική της ταυτότητα και συγχρονίζονται σε έναν κοινό παλμό.

Τον παλμό μιας πόλης, που όσο μικρή και αν φαίνεται στον χάρτη, χωράει μέσα της έναν ολόκληρο κόσμο.

Σε μια άποψη όπου συχνά χανόμαστε στο γενικό και απρόσωπο, έναν βιβλίο σαν και αυτό έρχεται να μας υπενθυμίσει την σημασία του βιώματος της τοπικής μνήμης και κυρίως της ανθρώπινης φωνής.

Για το ύφος του βιβλίου, αυτό διακρίνεται για την αμεσότητα και την παραστατικότητα. Κείμενα γραμμένα με βιωματικό βάθος, χωρίς επιτήδευση, που φανερώνουν μια αληθινή σχέση με τον τόπο και τον χρόνο.

Τα μέλη της συγγραφικής ομάδας δεν επιχειρούν να εντυπωσιάσουν, επιχειρούν να θυμηθούν, να καταγράψουν, να μοιραστούν.

Σε αρκετά σημεία το ύφος αγγίζει το ποιητικό, ιδιαίτερα όταν περιγράφονται προσωπικές στιγμές ή τοπία της Σκύδρας.

Σε αλλά είναι ρεαλιστικό και καθημερινό με γλώσσα απλή, σχεδόν προφορική που φέρνει τον αναγνώστη πιο κοντά στον αφηγητή.

Αυτό το παιχνίδι ανάμεσα στο προσωπικό και το συλλογικό, στο λογοτεχνικό και το άμεσο, είναι που δίνει στο έργο την ζωντάνια και την συναισθηματική του δύναμη.

Το έργο χαρακτηρίζεται από ποικιλία ύφους και γλωσσική έκφραση, στοιχείο αναμενόμενο και πολύτιμο.

Αξίζει να αναφερθεί πως η γλώσσα είναι απλή, καθημερινή, κατανοητή και άμεση. Δεν υπάρχει επιτήδευση, αντίθετα υπάρχει μια σπάνια γλωσσική ειλικρίνεια.

Η χρήση του πρώτου προσώπου στις περισσότερες αφηγήσεις φέρνει κοντά τον αναγνώστη στην προσωπική εμπειρία και παράλληλα επέχει χαρακτήρα μαρτυρίας.

Τοπικές λέξεις, ιδιωματισμοί και εκφράσεις, ενισχύουν την έκφραση του τόπου και χαρίζουν στο κείμενο χαρακτήρα. Η Σκύδρα δεν περιγράφεται απλώς, ακούγεται μέσα από τις λέξεις.

Σε ορισμένα κείμενα παρατηρείται πιο λυρική, σχεδόν ποιητική γλώσσα, ειδικά όταν τα μέλη της συγγραφικής ομάδας αναφέρονται σε τοπία, μνήμες παιδικές ή συναισθηματικά φορτισμένες καταστάσεις.

Εκεί, η γλώσσα γίνεται πιο πυκνή με μεταφορές, εικόνες και ρυθμό. Σε μερικά μέρη του έργου δεν λείπει η δημοσιογραφική ή η χρονογραφική γραφή με καθαρή δομή και πληροφοριακό χαρακτήρα, ιδίως όταν αφηγούνται ιστορικά ή κοινωνικά περιστατικά από την ζωή στην Σκύδρα.

Αυτό το γλωσσικό μωσαϊκό, όπου η καθημερινότητα συναντά την λογοτεχνική πρόταση δίνει στο έργο πλούτο, πολυφωνία και συναισθηματική αλήθεια. Και είναι ίσως το πιο αυθεντικό αποτύπωμα μιας κοινότητας Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΜΙΛΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ.

Η παρουσία δυο ποιημάτων μέσα στο συλλογικό αυτό έργο, προσθέτει έναν ιδιαίτερο παλμό, έναν ρυθμό εσωτερικό, πιο συμπυκνωμένο, πιο υπαινικτικό.

Τα ποιήματα λειτουργούν σχεδόν σαν στιγμιότυπα μνήμης ή συναισθήματος. Φευγαλέες αλλά δυνατές αποτυπώσεις εμπειριών, εικόνων ή στοχασμών.

Κλείνοντας θα ήθελα να συγχαρώ από καρδιάς όλους τους συμμετέχοντες σε αυτό το συλλογικό έργο.

Σε μια εποχή που κυριαρχεί ο θόρυβος, τέτοιες πράξεις γραφής, τίμιες και ευαίσθητες έχουν ιδιαίτερη σημασία"