ΥΒΡΙΣ ΚΑΙ ΝΕΜΕΣΙΣ...

Συζητώντας με έναν φίλο μου πριν λίγες ημέρες έγινα αποδέκτης των παραπόνων του σχετικά με διάφορα θέματα που ο ίδιος θεωρεί σημαντικά και για τα οποία πιστεύει ότι η ανθρωπότητα έχει πάρει λανθασμένο δρόμο. Ζήτησε, μάλιστα, να γράψω και κάποιο σχετικό άρθρο. Τα θέματα αυτά σχετίζονταν με την «άνθιση» της ζωοφιλίας των τελευταίων ετών, ζωοφιλία που λαμβάνει σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και τη μορφή μισανθρωπισμού, την ευρεία χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης σε κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας με την έκθεση ακόμη και προσωπικών μας στιγμών και τη διαμόρφωση μιας εικονικής πραγματικότητας μέσα στην οποία ζούμε και μέσω της οποίας πλέον υπάρχουμε, την επιβολή ενός τρίτου φύλου –και παράλληλα τη σταδιακή απάλειψη των δύο πρώτων– με τη χρήση του ουδέτερου γένους σε κείμενα, και άλλα πολλά. Η αλήθεια είναι ότι διαφώνησα πλήρως μαζί του και η διαφωνία μου αυτή οφείλεται σε δύο βασικούς λόγους.

Ο πρώτος είναι διότι θεωρώ πως η διαμόρφωση των αντιλήψεων σε κάθε εποχή λειτουργεί σαν ένα ποτάμι και, ως γνωστόν, το «ποτάμι δεν γυρίζει πίσω», είτε συμφωνούμε είτε όχι με τις νοοτροπίες που τείνουν να επιβληθούν. Ο πολιτισμός, όπως και αν τον ορίζει κάποιος, τρέχει και εξελίσσεται διαρκώς. Μια καλή ερώτηση θα ήταν προς ποια ακριβώς κατεύθυνση κινείται, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα, το οποίο δεν θα μας απασχολήσει αυτήν τη στιγμή. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με το ότι υπάρχει ένας αδέκαστος κριτής, ο οποίος κάποια στιγμή στο μέλλον καταδεικνύει –με σκληρότητα πολλές φορές– ποια από όλες αυτές τις απόψεις υπήρξε ορθή ή όχι. Και ο κριτής αυτός δεν είναι άλλος από την ανθρώπινη φύση...

Υπάρχει ένας απαράβατος κανόνας που ορίζει πως, πέρα από ανθρώπινες αποφάσεις ή επιθυμίες, οτιδήποτε παραβιάζει την ανθρώπινη φύση αποτελεί πάραυτα και μια ύβρη, η οποία κάποια στιγμή θα επιφέρει τη νέμεση, δηλαδή την τιμωρία. Για να το πούμε και κάπως διαφορετικά, τίποτα δεν μπορεί να πηγαίνει αντίθετα με τη φύση για πάντα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί, θεωρώ, η Σοβιετική Ένωση και το μοντέλο το οποίο επιχειρήθηκε να επιβληθεί σε αυτήν, με μία από τις βασικές αρχές του κοινωνικού συστήματος το οποίο αυτή πρέσβευε να υποστηρίζει πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι και πως γενικά η έννοια της πνευματικής ανωτερότητας κάποιων έναντι των υπολοίπων δεν υφίσταται, επομένως πρέπει να πατάσσεται. Η συγκεκριμένη θεώρηση, δηλαδή, παραβίασε μία βασική αρχή της ανθρώπινης ύπαρξης, την πνευματική και νοητική διαφοροποίηση που είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι υπάρχει μεταξύ των μελών του ανθρώπινου είδους, η οποία, όταν καλλιεργείται ή επιβραβεύεται, μπορεί να οδηγήσει και στην ανάπτυξη της κοινωνίας. Με πιο απλά λόγια, υπάρχουν λιγότερο και περισσότερο έξυπνοι και ικανοί άνθρωποι και, δίχως να επιθυμούμε να ρίξουμε στον Καιάδα τους πρώτους, μόνο με τους δεύτερους μπορούμε να αναπτυχθούμε κοινωνικά. Κι έδειχνε το σύστημα αυτό να έχει καταφέρει να επιβάλει τις απόψεις του για 70 περίπου χρόνια, μέχρι που κατέρρευσε παταγωδώς, σε απίστευτα σύντομο χρονικό διάστημα, προκαλώντας σοκ στους ανά την υφήλιο θιασώτες του.

Είναι, λοιπόν, αδιαμφισβήτητο ότι ο δυτικός πολιτισμός κινείται πλέον σε πρωτόγνωρα ηθικά μονοπάτια. Το αν, βεβαίως, θα αντικαταστήσω την ανθρώπινη παρουσία με ένα τετράποδο αποκαλώντας το «το παιδάκι μου» και τον εαυτό μου «η μανούλα του» ή «ο μπαμπάκας» του, το αν θα το μαλώνω μέσα στο τρένο γιατί δεν κατανόησε τις προτροπές μου να παρατηρεί το πόσο ωραίο είναι το τοπίο έξω, το αν θα επιλέγω να το ενταφιάσω σε κοιμητήριο τετράποδων ζώων, ίσως για να πραγματοποιώ και κάποιο μνημόσυνο ανά τακτά χρονικά διαστήματα, είναι προσωπικό θέμα, όσο κι αν είναι λογικό να εκφράζεται ένας σκεπτικισμός από κάποιους (προσωπικά πάντως, έχοντας μεγαλώσει με τη «συντροφιά» πλήθους τετράποδων ζώων, κυριολεκτικά τα λατρεύω). Επίσης, είναι δικαίωμα του καθενός και της καθεμίας να επιλέγει και να ακολουθεί τον σεξουαλικό προσανατολισμό που θεωρεί ότι τον/την εκφράζει, αρκεί να μην επιχειρείται επιβολή με αυταρχικό τρόπο αυτών των σεξουαλικών ιδιαιτεροτήτων στα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας –τα οποία έχουν τη δική τους άποψη που πρέπει και αυτή να γίνεται σεβαστή– μέσω παρελάσεων, (παιδικών) σειρών και οποιασδήποτε άλλης μορφής πλύση εγκεφάλου.

Η εμφάνιση, βέβαια, πλήθους ψυχολογικών προβλημάτων τις τελευταίες δεκαετίες, τα οποία τείνουν να αποτελέσουν τη «μάστιγα» της σύγχρονης εποχής, και η συνεπακόλουθη αυξανόμενη χρήση ψυχοφαρμάκων ίσως κάτι να λέει και να αποκαλύπτει σχετικά με τις νέες αντιλήψεις που επιχειρούν κάποιοι να επιβάλουν στην ανθρωπότητα και τις θλιβερές συνέπειες που αυτές επιφέρουν στον ανθρώπινο ψυχισμό. Ωστόσο, κανείς μας δεν μπορεί να είναι απόλυτος. Είπαμε: η φύση θα καταδείξει στο μέλλον την ορθότητα ή όχι κάποιων επιλογών, αν και στη δεύτερη περίπτωση τα τραγικά αποτελέσματα θα είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστούν, οδηγώντας συνήθως σε «εκκωφαντική» κατάρρευση του πολιτιστικού, κοινωνικού και ηθικού μοντέλου που επιχειρήθηκε βίαια να επιβληθεί.

Μην εξάπτεσαι λοιπόν, αγαπητέ φίλε, για όσα αντικρίζεις καθημερινά! Υπομονή χρειάζεται και πίστη στη φύση που πάντα λειτουργεί ως ο μέγιστος εξισορροπητικός παράγοντας «διαγράφοντας», αργά ή γρήγορα, κάθε αντίληψη ή νοοτροπία που την παραβιάζει. Δεν έχουμε απλά παρά να περιμένουμε!