Υπάρχουν αυτοί που θέλει ο κόσμος; Εγώ λέω πως ναι, υπάρχουν!

Χρειάζονται νέοι άνθρωποι στην πολιτική; Πως δεν χρειάζονται. Το λέμε σαν «καραμέλα», το αναφέρουμε σαν νερό που τρέχει, το επιβεβαιώνουμε σαν πράξη;

Αυτό εσείς το ξέρετε. Και δεν το βλέπω σε κάθε επίπεδο. Ο Έλληνας διαλέγει επίπεδο. Και όταν τον βάζεις να διαλέξει, επειδή έχει ξεχάσει να το κάνει και περιμένει έτοιμο φαγητό, συγχωρέστε με, αλλά τα κάνει σκ@@α.

Πάρτε για παράδειγμα το σημερινό πολιτικό περιβάλλον και τι έγινε πριν λίγες μέρες στη Βουλή, στην ψήφιση για προανακριτική για την υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ. Κουρέλι το Σύνταγμα, στην κυριολεξία.

Ότι έγινε επί Μνημονίων, ακόμη χειρότερα δηλαδή.

Ποιος επέλεξε αυτά τα «αστέρια» που δέχτηκαν να «τυλιχτούν» στη «δροσερή πετσέτα»; Αυτά τα άριστα πλάσματα, που βρίσκονται μέσα στη Βουλή; Ο κόσμος, εμείς όλοι, που προστρέξαμε στις κάλπες με ελπίδα. Να διώξουμε τον φαύλο των Πρεσπών, να ρθουν οι…πατριώτες!

Βλέπω πρόσωπα στην περιφέρεια. Πρόσωπα που μπορούν να πεταπηδήσουν στην κεντρική πολιτική σκηνή. Με λόγο και άποψη. Αναδεικνύοντας ζητήματα που ενδιαφέρουν, ζητήματα καθημερινότητας και όχι μόνο. Θέματα που ακουμπούν τους νέους, αλλά και που θα τους αφορούν γιατί ότι συμβαίνει σήμερα, θα το βρουν μπροστά τους στο (όχι μακρινό) μέλλον.

Να δώσω ένα παράδειγμα, που μου έκανε εντύπωση, με τον τρόπο που «μάχεται» γι’ αυτό που αναδεικνύει. Γιατί το πιστεύει, γιατί είναι αντικειμενικά τα στοιχεία που παραθέτει, γιατί δεν μασάει τα λόγια του. Ένας άνθρωπος που έφυγε χρόνια τώρα από κομματικά στεγανά και πάλεψε μόνος του.

Ο λόγος για τον Περιφερειακό Σύμβουλο Δήμο Κυριλίδη, που τα καταφέρνει μια χαρά, που έχει ήδη απολογισμό με μια σειρά ζητήματα που αν δεν αναδείκνυε αυτός., θα έμεναν στην αφάνεια. Αλλά και που αναφέρει πόσα ακόμη, που πηγάζουν μέσα από τον κόσμο.

Στο σημείο αυτό αναρωτιέσαι αν υπάρχει ελπίδα, πέρα από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό. Νομίζω ότι ο Κυριλίδης είναι απ’ αυτούς που σε κάνει να θεωρείς ότι υπάρχει. Και επειδή το ρεπορτάζ δείχνει ότι έχει ενδιαφέρον για την κεντρική πολιτική σκηνή, θεωρώ υποχρέωση αλλά και καθήκον να τον εντάξω μέσα σ’ αυτούς που θα απασχολήσουν όταν έρθει η ώρα.

Και όταν ασχοληθεί κάποιος με ένα πρόσωπο, μπορεί να φτάσει στο σημείο να αποτελέσει επιλογή του, σε μία επικείμενη εκλογική αναμέτρηση. Γι’ αυτούς που δεν τον συμπαθούν, μπορεί να το κολλήσουν την ταμπέλα των «άκρων». Ναι, είδαμε και τις μέσες και το κέντρο τι κάνει σήμερα για τον κόσμο. Μια τρύπα στο νερό…του κέντρου!

Όταν κάποιος φωνάζει, δεν είναι άκρο. Όταν κάποιος φωνάζει είναι για να ακουστεί, σε ώτα κωφά, σε ώτα που αλλιώς (καλο)μάθανε και δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Αλλιώς, σε ποιόν αρέσουν οι φωνές, σε μια εποχή φασαρίας, αλλά και συνταγματικής αποκαθήλωσης;

Προτιμώ τις φωνές του Κυριλίδη, γιατί καταγράφω θέματα που έχουν να κάνουν με το συμφέρον του κόσμου (και όχι επιχειρηματιών και άλλων διαπλεκόμενων συμφερόντων), προτιμώ μια τέτοια παρουσία, απ’ το να ακούω άλλους τύπου Άδωνι, να φωνάζει αηδιαστικά και βάναυσα σε επιστήμονες, μέσα σε κάποιο Νοσοκομείο.

Προτιμώ κάτι νέο, από το παλιό που «γυρίζει μπιφτέκια» και όχι προβλήματα προς επίλυση. Που δημιουργεί προβλήματα δηλαδή, χωρίς να επιλύει. Κουράστηκα, βαρέθηκα, τα χρόνια περνούν ανούσια και οι νέες γενιές πρέπει να δημιουργήσουν προοπτική.

Ποιοι μπορούν να σταθούν δίπλα τους; Σίγουρα όχι αυτοί που κουβαλούν μπαστούνια. Και μάλιστα ίδια με τον κάθε «Φραπέ» και τον κάθε «Χασάπη», που με άφησε άφραγκο, για να πάρει αυτός ότι κονδύλι από την Ευρώπη κινούνταν και ήταν για άλλες, τίμιες, προοδευτικές δουλειές της γης.

Μια γης που χάνουμε και κάποιος πρέπει να φωνάξει και γι’ αυτό. Τέτοιες φωνές θέλουν οι νέοι. Υπάρχουν; Ο Κυριλίδης δείχνει ότι υπάρχουν. Ας εμφανιστούν, ο δρόμος είναι ανοιχτός, είναι στο χέρι τους…