Δεν είναι μόνο το εξάρι: Δεν είναι ντροπή να πούμε τι πραγματικά λείπει από αυτή την Εθνική

Τον πήχη των απαιτήσεων η ίδια η Εθνική Ελλάδας τον ανέβασε ψηλά. Με αυτά που μας έδειξε σε αρκετά παιχνίδια τον τελευταίο καιρό, με το πλούσιο ταλέντο που διαθέτει. Οπότε πονάει διπλά η αποτυχία πρόκρισης στο Μουντιάλ του 2026. Είναι η διάψευση της προσδοκίας, η απότομη προσγείωση από κάτι που μας είχε βάλει αρχικά σε party mood.

Ακριβώς επειδή «ψηθήκαμε» τόσο και γουστάραμε όλοι μας, το βρίσκουμε κάπως δύσκολο να πούμε κακή κουβέντα για την «Γαλανόλευκη». Αρχίζουμε τα «κρίμα και άδικο» και τα «δεν πειράζει, την επόμενη φορά». Δεν εξυπηρετούμε όμως πραγματικά την ομάδα αν ξεπερνάμε την αποτυχία «κανονικοποιώντας» την. Πρέπει να είμαστε δίκαιοι με την Εθνική και αυτό συνεπάγεται και να κάνουμε κάποιες σκληρές, αυστηρές παραδοχές που θα μας βοηθήσουν, όλους, στη συνέχεια.

Δεν πρέπει να πετάξουμε τη δουλειά που έχει γίνει, ούτε προφανώς είναι λύση να φύγει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ή να διαλυθεί αυτό το γκρουπ. Ούτε όμως πρέπει να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας ή να σφυρίξουμε αδιάφορα. Αυτά που λείπουν από την Εθνική είναι οφθαλμοφανή. Και σε αυτή τη δύσκολη φάση πρέπει να τα πούμε δυνατά, να τα συζητήσουμε ανοιχτά. Γιατί αυτή είναι η γόνιμη διαδικασία, γιατί μέσω της (αυτό)κριτικής προχωράς και γίνεσαι πραγματικά καλύτερος.

Πρώτα και κύρια, και αυτό έχει ειπωθεί πάμπολλες φορές, δεν έχουμε 6άρι. Κάποτε τα είχαμε σε περίσσευμα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, τώρα δεν έχουμε κανέναν τοπ επιπέδου. Αξίζει, νομίζουμε, να δοκιμαστεί μελλοντικά ο Νεκτάριος Τριάντης στη θέση, δεν είναι το ασύλληπτο ταλέντο, αλλά ως αγωνιστικό προφίλ έχει στοιχεία που δεν βλέπουμε να διαθέτει κάποιος άλλος αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.

Δεύτερον, μας λείπει ένας εγκεφαλικός αμυντικός. Όπως ήταν ο Δέλλας άλλοτε. Οι Μαυροπάνος και Κουλιεράκης είναι αναντίρρητα στόπερ υψηλού επιπέδου, αλλά κανείς τους δεν «λιμπερίζει»ι ώστε να καθοδηγεί την άμυνα. Ιδανικά θα θέλαμε να βρούμε έναν τέτοιου είδους αμυντικό για να κάνει ένα σούπερ δίδυμο με τον Κουλιεράκη.

Το κυριότερο όλων όμως είναι ότι λείπει ο κυνισμός. Η Εθνική Ελλάδας αυτή τη στιγμή είναι μια αφελής ομάδα που νομίζει ότι με το ταλέντο των παικτών της θα μπαίνει σε όλα τα γήπεδα και θα παίζει ποδόσφαιρο κυριαρχίας λες και είναι η Μπαρτσελόνα. Πρέπει να μάθει να παίζει κι αλλιώς. Να δίνει χώρο και να παίζει με αντεπιθέσεις. Είπε κάτι ενδιαφέρον ο Νίκος Νταμπίζας, την ώρα που σχολίαζε το ματς στην τηλεόραση του Alpha. Ενδεχομένως να παρεξηγήθηκε μάλιστα. Τι είπε ο άλλοτε διεθνής αμυντικός; Πως αλλάξαμε απότομα από ομάδα που περίμενε πίσω, σε ομάδα που φτιάχνει παιχνίδι. Δεν είπε να γυρίσουμε στα παλιά. Είπε ότι μάλλον περάσαμε ένα στάδιο. Καθότι αυτό δεν αφομοιώνεται από τη μία στιγμή στην άλλη. Μιλάμε για ριζική αλλαγή στιλ και φιλοσοφίας. Απαιτείται συνεπώς ένα μεταβατικό διάστημα που θα κινηθούμε «μεσοβέζικα» με στόχο όντως κάποια στιγμή να μπορούμε να ορίζουμε τέμπο και καταστάσεις με μεγαλύτερη άνεση και αποτελεσματικότητα.

Α, και κάτι ακόμα: Δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτή η μάστιγα των στημένων, είναι αδύνατο να δείχνουμε τέτοια αδυναμία σε κάτι τόσο κρίσιμο. Οι τερματοφύλακες, είτε ο Τζολάκης είτε ο Βλαχοδήμος, να μένουν κολλημένοι στην εστία τους και οι αμυντικοί να παίζουν αγαλματάκια ακούνητα. Ήταν σε αυτά που εννοούσε ο Νίκος Νταμπίζας με το «πυροβολήσαμε τα πόδια μας» που είπε 2-3 φορές την ώρα της μετάδοσης…

πηγή: menhouse.gr - ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ