Γιαννιτσά: Τέτοια γεύση και περιβάλλον δεν υπήρξε ξανά ποτέ!

Ήταν οι ξένοιαστες εποχές που δεν σε σε ενδιέφεραν οι τιμές, γιατί ήταν "τίμιες" και "κανονικές". Ήταν εποχή που ο κόσμος είχε χρήματα, που υπήρχε μόνο ποιότητα, που υπήρχαν λίγες, αλλά εξαιρετικές επιλογές. 

Τη δεκαετία του '80 και του '90, όταν τα Γιαννιτσά είχαν να επιδείξουν πράγματα που απολάμβανες, σαν να μην...υπήρχε αύριο! 

Ένα απο τα σημεία που υπήρχαν "στέκια" και επιλογές για φαγητό και ποτό, το μικρό στενό στην οδό Πλαστήρα, όπου μπορεί να είναι πάντοτε μικρό (τώρα έχει διανοιχτεί εδώ και πολλά χρόνια, παλιά ήταν "κλειστό" μέχρι ενός σημείου), αλλά έβριθε από ζωή! 

Εκεί βρισκόταν το ιστορικό Quo Vadis, που είχε πίτσες, μακαρονάδες, και το μοναδικό, εκπληκτικό, που δεν έχει όμοιο του εμφανιστεί ξανά πιάτο. 

Τα Λαζάνια του! Όποιος τα θυμάται εκ των παλαιοτέρων γενεών, ίσως, αμυδρά, να έρθει πέραν απο τις εικόνες, και η γεύση στον...φάρυγγα! 

Σήμερα, σκονισμένα τζάμια, "βαριά" από τα χρόνια όλα όσα φιλοξενούσαν πάρα πολύ κόσμο στην εποχή του. Ένα "φάντασμα" που είναι στα αζήτητα, απλά θυμίζει την παλιά ιστορία της εστίασης των Γιαννιτσών. Και με μπαλκόνι στον δεύτερο όροφο, καθώς πραγματικά υπήρχαν στιγμές που δεν έβρισκες για να καθίσεις. 

Πόσα ζευγαράκια δεν γνωρίστηκαν καλύτερα μέσα στις γεύσεις του. Πόσες παρέες έγιναν ακόμη πιο δεμένες στα άνετα και φιλόξενα καναπεδάκια του...

Μετά το φαγητό, υπήρχε η επιλογή της παραδιπλανής Jazz, για ποτό και νυκτερινό ξεφάντωμα, έως τις πρωινές ώρες. Πραγματική διασκέδαση τότε, όχι τα "αστεία" του σήμερα. Αυτή είναι η αλήθεια και πείτε μου εσείς κάτι διαφορετικό. 

Που είναι όλα αυτά; Στο μυαλό και στην καρδιά μας. Για να έχουμε να λέμε οτι εμείς περάσαμε όμορφες νύχτες, πραγματική διασκέδαση, μια εποχή που κατάφεραν οι μπαγλαμάδες κεντρικοί διοικούντες της χώρας του μέλλοντος, έως τους σημερινούς χειρότερους ever, να τα "διαλύσουν" όλα!  

Ευτυχώς, όχι τις αναμνήσεις μας. Αυτές θα μείνουν, σαν τις εποχές εκείνες, όσο ζουν οι σημερινές γενιές άνω των 40+, αθάνατες! Κάποια στιγμή θα σβήσουν. Όπως όλα άλλωστε. Ας τα θυμόμαστε όσο μπορούμε, γιατί άξιζαν τότε, για να συγκρίνουμε με το τι αξίζει πραγματικά σήμερα...