close search results icon

Η Έδεσσα υποδέχθηκε τον ήρωά της: Αποχαιρετισμός στον Ανθυπασπιστή Θεόδωρο Χαραλαμπίδη, 51 χρόνια μετά τη θυσία του στην Κύπρο

Η Έδεσσα υποδέχθηκε τον ήρωά της: Αποχαιρετισμός στον Ανθυπασπιστή Θεόδωρο Χαραλαμπίδη, 51 χρόνια μετά τη θυσία του στην Κύπρο


Με συγκίνηση, υπερηφάνεια και βαθύ σεβασμό, η γη της Έδεσσας υποδέχτηκε και κήδεψε τον δικό της ήρωα, Ανθυπασπιστή Θεόδωρο Χαραλαμπίδη, ο οποίος έπεσε μαχόμενος για την ελευθερία και τον Ελληνισμό κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, στις 16 Αυγούστου 1974.

Η τελετή, που πραγματοποιήθηκε 51 χρόνια μετά τη θυσία του, αποτέλεσε ένα ύστατο «χαίρε» στον γενναίο στρατιώτη της ΕΛΔΥΚ, ο οποίος πολέμησε στη θρυλική μάχη που κράτησε ζωντανή τη Λευκωσία, γράφοντας μία από τις πιο ηρωικές σελίδες του σύγχρονου ελληνισμού.

fb-img-1753612861141.jpg


"Παραβρέθηκα με βαριά καρδιά αλλά και εθνική υπερηφάνεια σε αυτή την καθυστερημένη αλλά τόσο αναγκαία πράξη τιμής. Η επιστροφή των λειψάνων του Θεόδωρου Χαραλαμπίδη μετά από πέντε δεκαετίες αποτελεί μία ελάχιστη δικαίωση. Μια πράξη που, όσο κι αν άργησε, φανερώνει την επιμονή των συγγενών, των συμπολεμιστών και της ίδιας της ιστορικής μνήμης να μην ξεχαστεί κανένας ήρωας.", έγραψε συγκινημένη η Θεοδώρα Τζάκρη. 

Η καθυστέρηση αυτής της ταφής δεν είναι απλώς γραφειοκρατική. Είναι ένα ακόμη τραγικό δείγμα της βαρβαρότητας της κατοχής και του μίσους των κατακτητών, που στέρησαν για δεκαετίες από μια οικογένεια το αυτονόητο: να θάψει και να τιμήσει τον νεκρό της, υποστηρίζει η βουλευτής Πέλλας. 

fb-img-1753612867975.jpg


Ακόμα και σήμερα, εκατοντάδες οικογένειες Ελληνοκυπρίων και Ελλήνων αγνοουμένων εξακολουθούν να περιμένουν το ίδιο: να επιστραφούν οι ήρωές τους. Αυτό το γεγονός πρέπει να ταρακουνήσει τη συλλογική μας συνείδηση και να γίνει αιτία για νέα διεκδίκηση. Η συνεχιζόμενη κατοχή της βόρειας Κύπρου δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή ως “καθεστώς”. Η Ελλάδα οφείλει να σηκώσει το ανάστημά της εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να απαιτήσει ενεργά τον τερματισμό αυτής της αδικίας.

Σήμερα, η μόνη παρηγοριά ήταν η ανακούφιση στα πρόσωπα των συγγενών, των φίλων και των συμπολεμιστών του Θεόδωρου. Ένας κύκλος πόνου και αναμονής έκλεισε — με τιμή, με δάκρυα, αλλά και με περηφάνια.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

ΣΧΟΛΙΑ