NASA: Πυρηνικό αντιδραστήρα στη Σελήνη σε 5 χρόνια θέλουν Ντάφι και Τράμπ

HNASA θα επιταχύνει την εφαρμογή των πλάνων της για λειτουργία πυρηνικού αντιδραστήρα στον δορυφόρο της Γης, τη Σελήνη, ώστε να τεθεί σε λειτουργία το 2030.

Ωστόσο, υπάρχουν ανησυχίες από τη πλευρά των επιστημόνων που εργάζονται στον πασίγνωστο διαστημικό οργανισμό, αφ'ενός λόγω των περικοπών ύψους 24% που σχεδιάζονται στην υπηρεσία το 2026 από την κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ και αφ' ετέρου λόγω της πιθανής εμπλοκής γεωπολιτικών ζητημάτων στην εφαρμογή των πλάνων αυτών.

Το γεωπολιτικό σκέλος ανησυχεί τους ερευνητές διότι πέρα από τις ΗΠΑ, παρόμοια πλάνα υπάρχουν και από την Κίνα και τη Ρωσία, με χρονικό ορίζοντα εφαρμογής τους το 2035. Μαζί με αυτούς τους γεωπολιτικούς παίκτες, στο παιχνίδι μπαίνουν και η Ιαπωνία με την Ινδία με παρόμοια προγράμματα πυρηνικής ενέργειας στη Σελήνη.

«Για να προωθηθεί σωστά αυτή η κρίσιμη τεχνολογία ώστε να είναι σε θέση να υποστηρίξει μια μελλοντική σεληνιακή οικονομία, την παραγωγή ενέργειας υψηλής ισχύος στον Άρη και να ενισχύσει την εθνική μας ασφάλεια στο διάστημα, είναι επιτακτική ανάγκη να κινηθεί γρήγορα η υπηρεσία», έγραψε στη Nasa ο υπουργός Μεταφορών των ΗΠΑ Σον Ντάφι, ο οποίος διορίστηκε προσωρινός επικεφαλής της NASA από τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, σύμφωνα με τους New York Times.

Ο κ. Ντάφι κάλεσε τις εμπορικές εταιρείες να υποβάλουν προτάσεις για την κατασκευή αντιδραστήρα που θα μπορούσε να παράγει τουλάχιστον 100 κιλοβάτ ισχύος. Αυτό είναι σχετικά μικρό. Μια τυπική ανεμογεννήτρια στην ξηρά παράγει 2-3 μεγαβάτ.

Η ιδέα της κατασκευής ενός πυρηνικού αντιδραστήρα ως πηγή ενέργειας στη Σελήνη δεν είναι καινούργια. Το 2022 η Nasa εξέδωσε τρεις συμβάσεις ύψους 5 εκατομμυρίων δολαρίων σε εταιρείες για τον σχεδιασμό ενός αντιδραστήρα. Και τον Μάιο του τρέχοντος έτους, η Κίνα και η Ρωσία ανακοίνωσαν ότι σχεδιάζουν να κατασκευάσουν έναν αυτοματοποιημένο πυρηνικό σταθμό στη Σελήνη μέχρι το 2035.

Πολλοί επιστήμονες συμφωνούν ότι θα ήταν ο καλύτερος ή ίσως ο μόνος τρόπος για την παροχή συνεχούς ενέργειας στη σεληνιακή επιφάνεια. Μια σεληνιακή ημέρα ισοδυναμεί με τέσσερις εβδομάδες στη Γη, αποτελούμενη από δύο εβδομάδες συνεχούς ηλιοφάνειας και δύο εβδομάδες σκοταδιού. Αυτό καθιστά τη στήριξη στην ηλιακή ενέργεια πολύ δύσκολη.

Πώς θα τοποθετηθεί αντιδραστήρας εφ' όσον οι χώρες δεν συνεργάζονται μεταξύ τους;

Τα σχόλια του κ. Duffy σχετικά με το ενδεχόμενο η Κίνα και η Ρωσία να «κηρύξουν μια ζώνη αποκλεισμού» στη Σελήνη φαίνεται να αναφέρονται σε μια συμφωνία που ονομάζεται Συμφωνίες της Άρτεμις.

Το 2020 επτά χώρες υπέγραψαν τη συμφωνία για να καθορίσουν τις αρχές σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο οι χώρες θα πρέπει να συνεργάζονται στην επιφάνεια της Σελήνης. Οι συμφωνίες περιλαμβάνουν τις λεγόμενες ζώνες ασφαλείας που πρέπει να δημιουργηθούν γύρω από τις επιχειρήσεις και τα περιουσιακά στοιχεία που κατασκευάζουν οι χώρες στη Σελήνη. «Αν κατασκευάσετε έναν πυρηνικό αντιδραστήρα ή οποιαδήποτε βάση στη Σελήνη, μπορείτε στη συνέχεια να αρχίσετε να ισχυρίζεστε ότι έχετε μια ζώνη ασφαλείας γύρω από αυτήν, επειδή έχετε εξοπλισμό εκεί», λέει ο Δρ Μπάρμπερ. «Για κάποιους ανθρώπους, αυτό ισοδυναμεί με το «μας ανήκει αυτό το κομμάτι του φεγγαριού, θα λειτουργούμε εδώ και δεν μπορείτε να έρθετε»», εξηγεί.

Ο Δρ Μπάρμπερ επισημαίνει ότι υπάρχουν εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν πριν από την τοποθέτηση ενός πυρηνικού αντιδραστήρα στη Σελήνη για χρήση από τον άνθρωπο. Το πρόγραμμα Artemis 3 της Nasa έχει ως στόχο να στείλει ανθρώπους στη σεληνιακή επιφάνεια το 2027, αλλά έχει αντιμετωπίσει μια σειρά από αναποδιές και αβεβαιότητα σχετικά με τη χρηματοδότηση. «Αν έχεις πυρηνική ενέργεια για μια βάση, αλλά δεν έχεις τρόπο να μεταφέρεις ανθρώπους και εξοπλισμό εκεί, τότε δεν έχει μεγάλη χρησιμότητα», πρόσθεσε. «Τα σχέδια δεν φαίνονται πολύ καλά συνδεδεμένα αυτή τη στιγμή», είπε.

πηγή: efsyn.gr

*κεντρική φώτο: NASA via AP