Ο Πελαργός Των Γαλατάδων: Μια Ιστορία Ψηλά στον Ουρανό (βιντεο)

Κάθε άνοιξη, εκεί που οι τελευταίοι παγωμένοι άνεμοι υποχωρούν και η φύση ξυπνά από τη σιωπή του χειμώνα, επιστρέφει. Με φτερά ανοιγμένα σαν αγκαλιά, διασχίζει ουρανούς και ήπειρους, κουβαλώντας μαζί του την υπόσχεση της ζωής. Ο πελαργός. Ο μεγάλος ταξιδευτής. Ο πιστός φίλος της γης που τον γέννησε.

Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, πέρα από βουνά, θάλασσες και ερήμους, κρατά μέσα του έναν μοναδικό προσανατολισμό: να γυρίσει εκεί. Στην ίδια γωνιά του κόσμου. Στην ίδια φωλιά που έχτισε, στην ίδια γειτονιά που τον υποδέχεται σαν παλιό συγγενή. Ψηλά, σ' ένα στύλο μέσα στο χωριό, πάνω από τα σπίτια, τις αυλές και τις φωνές των παιδιών, ο πελαργός φτιάχνει ξανά το σπιτικό του.

Δεν διαλέγει απομονωμένα μέρη. Όχι. Επιλέγει τις γειτονιές. Τις ταράτσες, τα καλώδια, τους στύλους της ΔΕΗ. Επιλέγει τον άνθρωπο. Του δείχνει εμπιστοσύνη, σαν να ξέρει ότι εκεί θα βρει όχι απλώς στέγη, αλλά ασφάλεια. Κι ο άνθρωπος τον ανταμείβει. Τον σέβεται. Τον φωτογραφίζει με δέος — όπως εδώ, από ψηλά, με τη ματιά ενός drone που αποκαλύπτει τη θαλπωρή μιας οικογένειας που δεν διαφέρει από τη δική μας.

Ο πελαργός στέκει αγέρωχος πάνω από την πόλη. Τα μικρά του κουρνιάζουν στα φτερά του, μέσα σε μια φωλιά φτιαγμένη από υπομονή, μνήμη και ελπίδα. Και εκείνος, σιωπηλός φύλακας, κοιτάζει τον κόσμο γύρω του με γνώση αρχαία. Ξέρει. Ότι όσο υπάρχουν μέρη που τον καλωσορίζουν, όσο υπάρχουν άνθρωποι που τον αφήνουν να ζει ανάμεσά τους, η γη θα γεννά ζωή.

Δεν είναι απλώς ένα πουλί. Είναι σύμβολο επιστροφής, επιμονής και εμπιστοσύνης. Μια μικρή υπενθύμιση ότι η αγάπη και η ελπίδα ταξιδεύουν μακριά, αλλά πάντα γυρνούν στο σπίτι.