Όχι «γουρούνι στο σακί»: Η ουσία πίσω από τη δήλωση του Νίκου Παρούτογλου

Με μια αιχμηρή του τοποθέτηση, ο Νίκος Παρούτογλου έθεσε επί τάπητος ένα ζήτημα που απασχολεί κάθε κοινωνία, μικρή ή μεγάλη: το δικαίωμα –και το όριο– της κριτικής.

«Μήπως θα έπρεπε αυτοί που εκφράζουν άποψη για πράγματα που δεν γνωρίζουν, παρ' όλα αυτά θα ήθελαν να είναι διευθυντές στα λουτρά ή ειδικοί συνεργάτες, εκτός από την κριτική – η οποία είναι καλοδεχούμενη – να κάνουν και καμία πρόταση; Να μην πάρει ο κόσμος γουρούνι στο σακί...» ανέφερε χαρακτηριστικά.

Η δήλωση αυτή φωτίζει μια πραγματικότητα: η κριτική, όσο απαραίτητη κι αν είναι, δεν αρκεί από μόνη της. Χωρίς προτάσεις, χωρίς συγκεκριμένες ιδέες, η δημόσια συζήτηση καταλήγει σε μια ατέρμονη ανταλλαγή εντυπώσεων. Και αυτό μπορεί να γίνει επικίνδυνο, όταν από τη θεωρία περνάμε στην πράξη, σε αποφάσεις που επηρεάζουν πολίτες, εργαζόμενους ή ολόκληρες τοπικές κοινωνίες.

Η ευθύνη της κριτικής

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κριτική αποτελεί θεμέλιο λίθο της δημοκρατίας. Όμως, όπως υπαινίσσεται ο Παρούτογλου, η κριτική χωρίς γνώση ή χωρίς εναλλακτική πρόταση, συχνά διολισθαίνει σε λαϊκισμό. Δεν είναι τυχαία η φράση του: «να μην πάρει ο κόσμος γουρούνι στο σακί». Οι πολίτες πρέπει να ξέρουν τι επιλέγουν και με ποια δεδομένα.

Από τον ρόλο του θεατή στον ρόλο του δημιουργού

Είναι εύκολο να επισημαίνει κανείς λάθη∙ πολύ δυσκολότερο όμως να αναλάβει την ευθύνη μιας εφαρμόσιμης λύσης. Όταν κάποιος θέλει να διεκδικήσει θέση εξουσίας, είτε ως διευθυντής είτε ως ειδικός συνεργάτης, τότε καλείται να περάσει από την κριτική στην πράξη. Να παρουσιάσει όραμα, να καταθέσει σχέδιο, να δείξει ότι έχει κατανοήσει όχι μόνο τα προβλήματα αλλά και τις δυνατότητες.

Το ζητούμενο: διαφάνεια και ουσία

Η φράση «να μην πάρει ο κόσμος γουρούνι στο σακί» είναι μια λαϊκή, αλλά και εύστοχη προειδοποίηση. Οι πολίτες έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν ποιοι ζητούν την ψήφο ή την εμπιστοσύνη τους, τι πραγματικά προτείνουν και πώς σκοπεύουν να το υλοποιήσουν. Μόνο έτσι η κριτική αποκτά αξία και η πολιτική διαδικασία κερδίζει σε διαφάνεια.

---

📌 Συμπέρασμα:

Η παρέμβαση του Νίκου Παρούτογλου δεν αφορά μόνο τα «λουτρά» ή τις τοπικές συνεργασίες. Αγγίζει έναν ευρύτερο προβληματισμό: ότι η κοινωνία μας χρειάζεται λιγότερους «ειδικούς» της κριτικής και περισσότερους ανθρώπους της πρότασης και της δράσης.